Met morele leringen, met morele preken is nog geen moraliteit gegrondvest. Werkelijk niet. Als namelijk met morele leringen, met morele preken moraliteit zou kunnen worden gevestigd, dan zouden er vandaag de dag zeker geen immorele handelingen meer zijn; dan zouden de morele handelingen van de hele mensheid, om zo te zeggen, in stromen moeten neerstorten, want iedereen heeft immers ongetwijfeld vaak en steeds opnieuw de gelegenheid gehad om de mooiste morele principes te horen, vooral omdat ze zoveel gepreekt worden.
Maar om te weten wat men zou moeten doen, wat het moreel juiste is, dat is wel het minste voor een morele basis. Het allerbelangrijkste voor een moreel fundament is dat in ons impulsen kunnen leven die door hun innerlijke sterkte, hun innerlijke kracht zich in morele daden omzetten, die zich dan ook uiterlijk moreel manifesteren.
Dat doen gewoonlijk morele preken of de resultaten van morele preken geheel niet. Maar moraliteit vestigen wil zeggen dat de mens wordt geleid naar de bronnen waaruit hij de impulsen kan verkrijgen die hem de krachten geven die tot morele activiteiten leiden.
Bron: Rudolf Steiner – GA 155 – Christus und die menschliche Seele: Theosophische Moral – Norrköping, 28 mei 1912 (bladzijde 70)
Eerder geplaatst op 13 december 2017 (1 reactie)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Het zal dan wel om WILS impulsen gaan , dacht ik zo…
Daarom mediteer ik zo vaak mogelijk op een meditatie spreuk van Steiner ” Ik draag rust in mij …” daar kom de zin in voor : …Ik wil me doordringen met de macht van mijn Wil . ” en aan het einde …om de rust als kracht in mezelf te vinden door de macht van mijn streven . P
Maar wat als die wils-impulsen indruisen tegen algemeen heersende normen en waarden, waar blijft dan de moraal in het verhaal?
Scherpe vraag:-)
Mooie aanvulling! De WIL.
Want dat is met alle respect wel de ‘oersoep’ van het morele bouwwerk.
Ook de meest ondoorgrondelijke voor mijzelf.
Ook mooi dat je die meditatie uitvoert. Ik vroeg me af wat er zou gebeuren als je die zin: ‘ik wil me doordringen met de macht van mijn wil…’, zou vervangen door: ‘ik doordring met met de macht van mijn wil’?
Waarom zou je je Wil iets vragen als je het ook gewoon kunt doen?
Wij dienen de krachten in onszelf eerst te ” versterken ” om deze Wilsimpulsen in ons te kunnen laten werkzaam zijn en tot leven te wekken , dat gaat niet zo maar .
De Wil is vooralsnog duisternis in het bewustzijn .
Oefening is nodig en baart kunst . Een moraal kan dus maar ontstaan uit de zelf verworven spiritualiteit ..
Deze meditatiespreuk is een uitzonderlijke mooie maar ook moeilijke !
Ik draag rust in me,
ik draag in mezelf
De krachten die me sterk maken.
Ik Wil me vervullen
Met de warmte van deze krachten.
Ik Wil me doordringen
Met de macht van mijn Wil.
En ik Wil voelen
Hoe rust uitvloeit
In mijn hele bestaan,
Im de rust als kracht
In mezelf te vinden
Door de macht van mijn streven.
Schitterende meditatie.
Echter, kun je die wilsimpuls concreet maken met een praktisch voorbeeld?
Zoals ik het nu lees – vergeef me de alledaagsheid waar ik het naar toe trek – is het alsof je mediteert over hoe je de wil wil ontwikkelen om gezond te leven, terwijl je ook gewoon je jas kunt aantrekken voor een stevige wandeling.
Of begrijp ik je verkeerd?
Aan de ene kant is moraal iets dat zorgt voor goede normen en waarden, voor goede gewoontes en manieren, die rekening houden met anderen, maar aan de andere kant vind ik moraal ook wel iets dat ervoor zorgt dat je trouw blijft aan de ideeën waar je zelf achter staat, en die hoeven niet altijd in goede aarde te vallen.
En dan nog cultuur; er zijn bijvoorbeeld nog steeds culturen waarin wraak gelijk staat aan eer.
Wat dat betreft is ook moraal een zeer achtergrond-afhankelijk begrip.
‘Hoe het heurt’ is overal weer anders.
Moraal is afhankelijk van ruimte en tijd.
Dus het zou kunnen gaan over hoe goed we ons aanpassen, om de goede vrede te bewaren, maar het zou ook kunnen gaan over dapper tegen de stroom inzwemmen als je denkt dat die stroom een meerderheid naar de afgrond zou kunnen leiden.
Moraal; wat is het eigenlijk echt….
Hoi Stroes.
Jij lijkt je bewust dat moraal voor jou iets is dat onderhandelbaar is, binnen tijd en ruimte?
En ook gebonden aan de menselijke interpretatie?
Dat is een fascinerende kwestie, die ik met een vriend al menigmaal bediscussieerd heb. Zonder resultaat overigens😉 Is moraal universeel of subjectief? Een heerlijke vraag!
Ikzelf heb het opgegeven hier een antwoord op te kunnen vinden, doodeenvoudig omdat ik geen God meer heb die mij vertelt hoe zaken zitten.
Alleen institutionele religie geeft een sluitend antwoord op zaken. Vandaar haar grote (altijd tijdelijke) nut. Maar ik ben niet op die manier religieus.
Het is echter occulte kennis zoals hierboven, die moraliteit terugvoert op een ingewikkeld systeem van fasen, die met onze bewustzijnsontwikkeling te maken heeft.
Is moraal voor jou iets subjectiefs – altijd – of een universeel principe – altijd?
Je gaat nu rechtstreeks naar de kern en dan heb ik maar 1 antwoord en dat is liefde.
Alles wat uit liefde ontstaat, ook als het een dwaalweg gaat, is terug te voeren naar moraal.
Zijn wij mensen niet altijd subjectief…?
Is dat niet gewoon inherent aan mens-zijn?
En daarmee universeel?
Stroes, ik ben het met je eens. Echte blijft bij mij de vraag kriebelen: als ik vind dat alles subjectief is, hoe kom ik dan aan het principe van objectief?
Tja… technisch gezien gaat dat over ‘onderwerpen’
Dat woord heeft twee betekenissen, namelijk het aanvaarden van een gezag, en het bepalen van een betekenis van iets.
Objectiviteit is in die zin het tegengestelde van vrijheid, een soort fantoom-vrijheid, het isoleren van bepaalde gedachten om ze zonder invloeden te kunnen doorgronden.
Wat geobjectiveerd wordt wordt in die zin altijd vermoord.
Sterke gedachte!!
Wat dacht je van het volgende?
Moraal is universeel, er wordt echter subjectief gebruik van gemaakt.
Haike: Hahaha… dat is slim😉 Probleem blijft: waar is mijn Mozes die van de berg komt met een universele norm?😉
Kwam hij daar dan universeel van af?
Haike, Hahah nee😞 But you got my drift i assume?:/)
Mooie tekst.
Mooi hoe verschillende mensentypen hier hun antwoord kunnen vinden. Zij die via het denken, het lezen, de analyse tot een moreel besluit komen. Zij die via hun gevoelens, het genieten van kunst, de ontroering aangaande een vriend of geliefde, of in de natuur, etc, iets moreels in die verbinding ervaren, of diegene die louter door activiteiten in het dagelijkse leven bouwt aan systemen die bijdragen aan het optillen van de betrokkenen en het systeem zelf (landbouw e.g.).
Of paren of trio’s hiervan.
Het herkennen, erkennen en genieten van die verschillende morele impulsen, ook als ze niet de onze zijn, is al een morele impuls in zichzelf.
Behalve als die andere morele impulsen een levensbedreigende situatie veroorzaken…
Ik moet denken aan Ayaan Hirsi Ali, die ons waarschuwde voor het verwelkomen van een geloofscultuur die de vrijheid van de vrouw compleet anders weegt en waardeert dan wij zelf.
Dus dat we dan zo blind onze vrijheidsmoraal blijven volgen dat we niet doorhebben dat we die eigenlijk zelf verraden.
Daar heb je een sterk punt.
Ik denk dat mijn overpeinzing gaat over de verschillende manieren waarop moreel gedrag zich kan uiten. Jou vraag legt bloot dat moraliteit subjectief is. Immers, voor een moslim, die zo omgaat met vrouwen, komt de moraal voort uit een andere afweging. Wellicht is dus niet de vraag: wat is moraal?, belangrijk. Maar de vraag, welke innerlijke overweging ligt eraan ten grondslag?
Associaties met liefde. Als je je liefde hebt ontvangen van een moeder die altijd geheel bedekt was en nederig naar je vader, dan moet je wel heel erg je best doen om dat niet als ideaalbeeld in je innerlijke overwegingen over je toekomst na te laten klinken.
En zo zit het bij iedereen en altijd denk ik, alleen steeds andere vormen en kleuren.
Stroes, interessante gedachte. Roept wel de vraag op, wie was er eerder, het kip of het ei😉
Wie na ons komt is ons voor denk ik altijd. Dus dan bevat de plek in de tijd en ruimte de meeste informatie over de bedoeling, en niet de waarheid die gebaseerd is op vooroordelen die zijn ontstaan uit het verleden.
Ik begrijp die eerste zin niet😉
Dat ik denk de jongsten onder ons het meest bepalend zijn voor onze toekomst en ze in mijn beleving er daarmee eerder waren.
Op aarde was de kip er eerder, maar vanuit de geest gezien is het ei de eerste.
Dus de materie vormt ons, maar wij vormen tegelijk weer nieuwe materie. Het is een vlechtwerk en het zijn niet twee gescheiden departementen.
Snap m!
Zo kan je bijvoorbeeld een hele hoge moraal hebben ten aanzien van vergeving, en vind je dat iedere ex-crimineel, moordenaar of kinderlokker een herkansing moet hebben in een samenleving.
Maar wat als ie naast je komt wonen? Houdt dat vertrouwen en die vergeving dan stand?
In mijn ogen heeft een discussie over moraliteit geen relatie met vertrouwen en vergeving. Waar ik wel aan moet denken als ik jou reactie lees, is dat moraliteit wellicht (!) een MIDDEL is om innerlijke wilsimpulsen te OEFENEN en geen sluitende categorie. Zo kan moraliteit zijn weg vinden naar religie en het Recht en daar een tijd verankerd zijn.
Ik hoef een kinderlokker niet te vergeven,
Mezelf vergeven dat ik hem niet kan vergeven is in mijn ogen al een hoge daad van moraliteit.
Interessant. Voor mij heeft moraal alles met vergeving te maken.
Tis naar mijn idee de kwestie in hoeverre ik in staat ben om die norm niet selectief maar onvoorwaardelijk levend te houden die bepalend is voor de kracht van die moraal.
Mooi! Vergeving is een krachtig, innerlijk besluit. Het maakt je leven gelukkig en rijk🙏🏻
Daar raak je me in mijn hart. Maar ik denk dat vergeven pas mogelijk is als dingen begrijpelijk voor je worden; inzichtelijk worden, of dat nou een ander of jezelf betreft.
Mooi🙏🏻 Is ervaar begrijpen ook als een van de stappen 🙏🏻
Mooie profielfoto van Steiner. Aan morele impulsen en daaruit doorbrekende krachten zit uiteraard ook zelfrespect vast. Hier een muzikale vertolking.
We moeten het er dan welover eens zijn wat vergeving eigenlijk is. Vergeving in de zin van kwijtschelding van schulden lijkt mij een onmogelijke zaak. Men zet zich zelf dan als het ware op de troon van God. Vergeving in de zin van geen wraakgevoelens koesteren en geen wraak willen nemen, dat lijkt me een zeer goede zaak.
Ridzerd. Je introduceert hier het woord ‘schuld’ en ‘god’. Is dat niet het objectiveren van iets dat volledig subjectief is? Geloof je werkelijk in ‘schuld’? En wie kent die dan toe? ‘God’? Of een universeel opperwezen?
En de afwezigheid van wraak is toch geen vergeving? Sowieso is de ‘afwezigheid’ van iets, niet de ‘aanwezigheid’ van iets. Want voor mij is vergeving een warmtebron🙏🏻
In mijn eigen ervaring scheldt je uberhaupt geen schuld vrij, omdat onderdeel van het proces van vergeving is, dat je ontdekt dat de persoon in kwestie schuldeloos is. Omdat schuld niet bestaat. Hij is wėl verantwoordelijk. Vergeving gaat bij mij ook direct gepaard met ZELFvergeving, omdat ik in de verantwoordelijkheid die, of het bewustzijn dat de ander verzaakte, ook mijn eigen verzaking van verantwoordelijkheden of bewustzijn in mijn eigen leven erken. Dat proces van heling en relativering van het eigen bewustzijn is voor mij onderdeel van het warm stromen van het hart op weg naar vergeving.🙏🏻
Als je vergeeft werk je denk ik eerder op het karmische vlak namelijk dat verweving met de ander minder zal zijn. Maar zoals een vooraanstaand antroposoof ooit eens tegen mij zei, dat wil niet zeggen dat de begane immorele daad niet moet worden afgerekend. Meestal door degene die hem zelf heeft begaan.
Ik zou als simpele ziel geen uitspraak durven doen over afrekening in relatie tot karma. Het klinkt mij gereformeerd:-)
Ik heb niet genoeg innerlijke wijsheid om dat voor een ander te bepalen.
De uitspraak van jou kennis, or wijs ook, komt mij zo rationeel over, vind je niet? of je het over de werking van een computersysteem mag hebben terwijl je zelf zo’n ding niet eens kan bouwen.
Excuus dat dit wat direct klinkt, maar mijn ervaring in de antroposofische gemeenschap is dat subtiele occulte kennis zich in 100 jaar, bij een aantal zoekenden, verhard heeft in een soort van metafysische regelgeving, een rechterlijk tractaat. ‘Als i links af loopt en dan rechts bent u er’
We praten toch over schouwen in de totaal bewegelijke en fluide akasha kroniek door een ingewijde? What the hell do we know 🙏🏻
Die innerlijke wijsheid hoef je ook niet te hebben voor die ander. Ik heb ze ook niet. Die bepaalt dat zelf wel.
En verder zei Steiner dat je geen schoenmaker hoeft te zijn om een paar schoenen te dragen.
Klopt, maar omdat je geen schoenmaker bent kun je niet bepalen of die ander de juiste of zelfs correcte schoenen draagt:-)
Uitspraken doen over karma met boekenwijsheid, is link vind ik
Hij sprak uit eigen ervaring destijds. Het is er een die zichzelf nooit Antroposoof zou noemen…
En wat mezelf betreft: de kanker die ik doormaak heeft wel degelijk te maken met mijn vorige incarnatie. Dat was een grote puinhoop…
Enne…
Wie de schoen past, trekke hem aan.
I rest my case Haike🙏🏻
Ok.
FF zonder gekheid, ik denk dat objectiviteit en subjectiviteit wel degelijk in deze wereld bestaan als universeel gegeven. Het huis waar ik vanuit mijn woonkamer aan de overkant tegenaan kijk is een object.
Ook als ik door het trappenhuis naar beneden loop zie ik datzelfde huis vanuit een ander hoek. Voor het huis maakt het niet uit hoe ik er tegenaan kijk voor mezelf wel. Als ik me dat maar genoeg realiseer kan ik het objectief bekijken.
Maar ook voor het glas wat op tafel staat: daarvan kan ik zeggen dat het gevuld is met een vloeistof. Pas als je het gaat hebben over halfvol of halfleeg krijg je problemen.
Haile, ik weet even niet meer waar we in de discussie beland zijn. Het ging over karma en de in mijn ogen fixerende uitspraken van jou vriend de antroposoof. Ik meende die te moeten relativeren waarop jou een persoonlijke noot plaatste bij jou ziekte en jou karma. Ik vond dat ik daarna het zwijgen er toe moest doen. Hoezeer jij ook een duidelijk gevoel hebt bij jou gezondheid in relatie tot karma, – een gevoel dat ik zeer respecteer – blijft voor mij toch staan dat karma door gewone stervelingen niet in objectiverende termen gesproken kan worden.
Steiner sprak wijsheid, geen waarheid.
🙏🏻
Oei… 😱😨🤔
Dan wordt het wel heel gevaarlijk. Want dan stel je ook de zin van het leven ter discussie, want als ik het daar niet over kan hebben, (karma) heeft het dan nog zin?… kan ik dan niet beter naar de winkel lopen, een vuurwapen kopen en mezelf door mijn kop heen schieten…????
Dan heeft Ahriman me precies daar waar hij me hebben wil…
En ja; Steiner zei inderdaad dat we hem niet op z’n woord moesten geloven, maar moesten onderzoeken wat hij had gezegd, of het overeen komt met de waarheid..
Haha haike, ik had alleen moeite met de wijze waarop de door jou aangehaalde antroposoof sprak over karma. Een zekere stelligheid. Meer was het niet van mijn kant. Ik praat ook graag over karma, maar plaats altijd de disclaimer dat ik niet precies weet waar ik het over heb.
Dus dat bezoek aan die wnkel is niet nodig😂
Das mooi om te lezen kan ik nog een paar jaar voort.. 😇
Overigens had ik al geschreven dat de aangehaalde persoon zichzelf nooit Antroposoof zou noemen.. Maar hij heeft veel te vertellen waarbij hij nooit beweerd heeft (niet tegen mij i.i.g.) dat zaken zus of zo zijn en niet anders. Misschien lag dat aan mijn schrijfwijze dat het te stellig overkwam.
Snap m🙏🏻
Vergeving voel je volgens mij in je hart. En dat moet je ook een beetje ‘overkomen’.
@Ritzerd
Vergeving in de zin van geen wraakgevoelens koesteren en geen wraak willen nemen, klinkt voor mij als beheersing, en niet als echte vergeving.
Ik heb weleens iets ergs meegemaakt door iemand, zo erg dat ik ook aangifte deed en er straf op volgde, maar dat was voor een paar mensen die om me gaven niet genoeg, ze boden allerlei wraakdiensten aan waar ik eerlijk gezegd van schrok, maar daar schrokken zij juist weer van, want hoe kon ik daar niet meer werk van willen maken.
Maar ik had werkelijk enorm medelijden met die dader. De rest zijn mijn zaken niet voelde ik. Dat is zijn eigen rekening en dat is niet te benijden dacht ik. Ik was alleen maar blij met de ‘goede afloop’, ik had het overleefd en kon verder. De diepte van de gebeurtenis kan ik alleen maar voor mijzelf bekijken en niet voor de ander.
Is dat vergeving? Volgens mij wel.
Stroes, ja, als iemand wel wraakgevoelens heeft, maar geen wraaak neemt, dan zou je het zelfbeheersing kunnen noemen. Helemaal geen wraakgevoelens hebben, dan is het pas echte vergeving. Het is eigenlijk eigenaardig met haat-en wraakgevoelens. Ik ken wel mensen die mij rottig behandeld hebben, maar ik voel toch geen haat- of wraakgevoelens. Aan de andere kant zie en hoor ik soms bekende Nederlanders op tv die mij nooit wat aangedaan hebben, maar die ik evengoed graag eens een flinke trap onder de kont zou willen geven.
Ja… terwijl als je goed nadenkt, je niet met die bekende Nederlanders zou willen ruilen.
Dus als je dat dan doet, je inbeelden dat je daar zelf in de spotlight zou zitten, dan kun je een enorm gevoel van vrijheid ervaren.
Hoe bedoel je? Als ik in de spotlight zou zitten een gevoel van vrijheid zou ervaren.
Oh echt? Nee ik niet.
Sorry Stroes, ik begrijp niet wat je bedoelt. Waarom zou ik een enorm gevoel van vrijheid ervaren als ik in de spotlights zit?
Ja, door het besef dat je daar NIET zit
Babylonische spraakverwarring
Ja ik ben blij dat ik niet in de spotlights hoeft te zitten. Maar het ging erover dat ik een hekel heb aan sommige bekende Nederlanders. Ik bedoelde de types die er zo veel plezier in hebben om anderen te bespotten en kleineren.
Volgens mij is er niks mis met beheersing. Dat maakt ook dat je je emotie’s niet jou over nemen, en je jezelf kan blijven en ook bij de emotie die jou over neemt geldt dat je niet meer goed kan waarnemen.
Een rood waas voor de ogen krijgen… ik ken iemand die dat verklaarde voor de rechter en die hem op dit en nog wat concretere feiten vervolgens vrij sprak..
Ik zei ook niet dat er iets mis is met beheersing. Ik zei alleen dat het iets anders is dan vergeving.
Ja dat volg ik wel.
Maar de beheersing maakt het wel mogelijk om te gaan vergeven, om daar vooraan aan te geven boven eventuele wraakgevoelens. In die zin is beheersing wel heel essentieel.
In het geval van beheersein ben je nog verbonden met hetgeen je raakt, bij vergeving laat je het los.
Dat is maar goed ook dat die verbondenheid er is, anders zou je alleen maar chaos ervaren…
Nou nee ik hoef me zeker niet met alles en iedereen te verbinden, dat zou me een geklonter worden zeg.
Je had het zelf over met wat je raakt, dan neem ik aan dat je het over je innerlijk hebt niet over de mensen in je omgeving…
Natuurlijk, maar een glimlach voelt anders dan een steen tegen mn hoofd. Met de eerste verbind ik me en bij de tweede kan ik beter wegwezen. Toch?
*beheersing
Misschien heeft het ook te maken met welk gezag je jezelf toekent.
Ik heb samen geleefd met culturen waarin men gelooft dat alleen God kan vergeven.
Dan is het de vraag of je God beleeft als een interne of externe bron.
Als je dan kijkt naar hoe verschillend mensen bidden, geeft de lichaamstaal daar antwoorden op.
Handen geopend en blik omhoog, of handen gevouwen en ogen gesloten. Waar komen de antwoorden vandaan; van binnen of van buiten?
Ben je geborgen in jezelf, of ben je geborgen in de gemeenschap.
Ik denk dat een hoger bewustzijn minder afhankelijk is van moreel gepredik, dus dat onafhankelijkheid nauw samenhangt met de kern van wat moraal nu eigenlijk zou betekenen.
Verder moet ik steeds meer denken aan bepaalde bijbelteksten die vragen wat je zwaarder weegt, het aangezicht van de Vader of het aangezicht van de medemens.
Tis weer een inspirerend citaat.
Als ik mensen zie die maar al te graag moreel hoogstaand over willen komen, zie bijvoorbeeld op de NPO en in programma’s als ‘M’, beetje archetype ‘linkse’ mensen dan denk ik wat vreselijk vermoeiend om jezelf zoveel aan te matigen. Ga het maar eens echt aan jezelf werken denk ik dan, dan heb je helemaal geen energie meer om zo hoog van de toren te blazen over hoe de wereld er wel niet uit zou moeten zien. Ook het hele verhaal met Biden en Trump, ja natuurlijk is Trump een lul maar je ziet wel veel eerlijker met wie je te maken hebt.
Hè, wat heb jij toch een bevrijdende manier van verwoorden. Heel fijn.
Ha dankje! En insgelijks.
En dan het punt van dilemma’s of duivelse dilemma’s …of valse dilemma’s, Neem bijvoorbeeld (de kop) van dit nieuwsartikel:
‘Het land open’ betekent voor honderdduizenden: zoek dekking
NRC Handelsblad
Vrijdag, 28 januari 2022
De enige staatsvorm die volledige lichamelijke veiligheid nastreeft voor iedereen, is een dictatuur.
Vrijheid en veiligheid gaan, hoe vervelend ook, simpelweg niet samen.
Inderdaad Ingmar. En in hoeverre en in welk opzicht mag je een vals geschapen dilemma, welke onderscheiden mag worden van echte dilemma’s, die tegenwoordig veelvuldig opduikt bij koptitels van (nieuws)artikelen, opvatten als een onjuiste uitspraak? Dat genomen in het licht van het volgende Steinercitaat.
Wat betekent een onware uitspraak voor het Ik?
16 augustus 2020
Wat mij betreft mag die vraag worden uitgebreid met de vraag: wat betekent een onware uitspraak voor eigen en voor andermans ik?
Of in dit geval bij het desbetreffende krantenartikel beter uitgedrukt: suggestieve uitspraak.
John, ik kan alleen voor mijzelf spreken. Dat betekent voor mijn Ik een appél
Hoe eerlijk en zuiver ga jezelf en gaat een ander te werk met uitspraken en voorstelling van zaken aangaande dit soort kwesties en problemen en in hoeverre en in hoeverre en op welke wijze is daarbij een reële belangenstrijd van betrokkenen in het geding?
Voor mensen voor het NRC-artikel achter een betaalmuur, zie een kopie daarvan op een Evernote webpagina:
‘Het land open’ betekent voor honderdduizenden: zoek dekking (NRC Handelsblad; Evernote).
Wat is precies je vraag John? Of wil je – terecht – je onvrede ventileren over het zoveelste staaltje commerciele journalistiek?
Mijn vraag heeft betrekking op processen die samenhangen met enerzijds massacommunicatie en anderzijds individuele oordeelsvorming. De kwestie van extra kwetsbaren mag natuurlijk aan de orde worden gesteld door een nieuwsblad of opinieblad. Daar is op zich niets mis mee. Integendeel. Aan een betweterige toon of eenzijdige voorstelling van zaken van zekere kranten (journalisten) stoor ik me echter wel. Vele factoren bij de coronakwestie spelen een rol. Een kleine greep daaruit valt te lezen in de paragraaf Een paar notities van mijn Open brief aan Désanne van Brderode.
[moraliteit vestigen wil zeggen dat de mens wordt geleid naar de bronnen waaruit hij de impulsen kan verkrijgen die hem de krachten geven die tot morele activiteiten leiden.] zegt Steiner.
-wordt geleid- insinueert een externe krachtbron of leiding.
Waar plaatsen we dan het ik; het ‘stuur’?
In een veel grotere ontwikkelingsweg die in de wetenschap van de geheimen der ziel wordt omschreven. Het ‘ik’ is slechts een onderdeel van een veel groter systeem, waarin krachten van allerlei hoogten en laagten elkaar ondersteunen in het bouwen aan het Bouwwerk.
Ik denk dat de aanwezigheid van externe leiding niet conflicteert met de ontwikkeling van de eigen wil.
Een klein kind wordt door de ouder op zijn fietsje geleid en gaat oefenen. Wandelaars houden er rekening mee, de ouder grijp hier en daar het kind vast het recht te houden en het fietsje – een hoop staal en kunststof – mag een functie zijn en ondersteuning geven.
Gaandeweg vinden de spiertjes en hersenen van het kind balans en fietst hij op eigen kracht.
Heeft het ik dat gedaan? Ja, maar met hulp.
Moraal: het kind leert niet alleen fietsen, maar ook vertrouwen op zichzelf en vertrouwen op de hulp van de ander, zodat hij, als hij ouder is, hetzelfde kan geven.
(PS: het fietsje leert op ultra-onbewust niveau fiets te zijn, funtioneel en in verbinding te zijn. Deze occulte uitsmijter even indachtig onze vorige discussies over de occulte waarde van materie😉)
@Ingmar
Ja ik dacht later: Me afvragen of moraal van binnen of van buiten komt is eigenlijk hetzelfde als vragen of een kind door de man of door de vrouw geboren kan worden.
Moraal is als het kind dat geboren wordt uit vruchtbare ontmoetingen met de omgeving. Vruchtbaar in de zin van versterkend, verbindend, vervullend.
Moraal wordt opgebouwd door liefde, door ervaringen die we bij ons willen houden en doorgeven.
Dus het is ontvangen, en gerijpt tot dankbaarheid.
Nu denk ik wel, dat iedereen bij de geboorte al een soort ‘eigen standaard’ binnenin zich draagt vanuit vorige levens en voorgeboortelijke impulsen die in het innerlijk meeklinken.
Dus sommige van onze ‘manieren’ of ‘karakter’ zaten er bij voorbaat al in. Dat zie je ook aan kleine kinderen, ze stralen heel iets eigens uit.
Zo iets nader tot de verhouding van het ik tot het universum in de context van moraal.
Stroes, schitterend omschreven! Poëtisch. Ik kan me in die gedachte vinden omdat je moraal uit de dualiteit trekt, waar ze naar haar aard in lijkt te horen. Filosofisch zou ik de vraag willen opgooien; is moraal wellicht minder een kwestie die zich rond goed en kwaad afspeelt, maar meer de intentie die aan gedrag ten grondslag ligt?
Voorbeeld. Mijn moraliteit kent een negatieve waarde toe aan jet nemen van het prikkie. Maar de moeder die , om haar dochter te beschermen voor pesterijen, dat prikkie neemt,…. dat prikkie ken ik een positieve waarde toe
Integriteit?
Trouw blijven aan wat je het waardevolst vindt?
Dit Steiner citaat laat me terugdenken aan een korte spreuk welke ik lang geleden schreef. De titel ervan is me nu even ontschoten, maar de spreuk zelf herinner ik me nog. Ontwikkelingsgericht pende ik het neer met vertrouwen in mens en mensheid; dus ook in mezelf.
Is de schuld er alleen voor de schuld
of breekt door wat nog niet komen kon?
Als dagen zullen komen en nachten zullen zijn,
is dan niet rein
alles wat geworsteld heeft?
En dan denk ik tegelijk aan muziek van Suzanne Vega.
Mooi gedicht. Spijker op de kop🙏🏻
Dank je Ingmar. En dat doet me dan weer denken aan Johann Goethe die op oude leeftijd op een bosheuvel in een boomschors een schone dichtregel zag gekerfd, welke hij ooit zelf eens geschreven (en ingekerfd) had. Het roerde hem tot tranen. Zijn toenmalige stemming kwam weer naar boven. ’t Laat me daarbij ook denken – om de paradox te intensiveren – aan een mooi lied van de Animals, gezongen door Eric Burdon: When I was Young.
Dankje John! Want door jou heb ik m’n antwoord:
Het ik verhoudt zich tot het universum middels de herinnering!
@John
Ik noemde de herinnering de connectie met het universum.
Ik wou mijn gedachte even afmaken, ik dacht de herinnering is je geweten. Het woord zegt het ook, je wist het al, je hebt het al -geweten.
Het geweten lijkt mij de voorganger van moraal.
Mooi nummers!🙏🏻
Ja, dat is een heel mooie van Eric Burdon. Ik heb even in Wikipedia gekeken: hij leeft nog steeds en is 80 jaar.
Je had zo’n illustratieve serie tekeningetjes met steeds dezelfde kop-tekst ‘Liefde is…’
Best een leuk idee om een tijdje elke dag één zin af te maken die begint met: ‘Moraal is…’
En dan een tekeningetje erbij.
….. de waardetoekenning aan de intentie van een zelfbewust wezen🙏🏻
Moraal is…
luisteren naar je geweten.
Moraal is…
alleen hoog te houden vanuit vervulling.
Moraal is…
iets wat uit de tenen komt ipv het hoofd
En voorts dit:
Sterke column van Rosanne Hertzberger deze week, vind ik. Het is ironisch-cynisch getoonzet naar aanleiding van getouwtrek met en over desinformatie, waarmee ook het kabinet zich niet onbetuigd laat. Hieronder één korte zin uit haar column en daaronder een verwijzing naar de column in zijn geheel.
Rosanne Herzberger:
” […] Desinformatie is alleen storend als het voor de verkeerde dingen wordt ingezet – niet als het voor de juiste dingen wordt ingezet. […] ”
Dit kun je nu een openbaar of publiek geheim noemen. Iets wat iedereen eigenlijk al weet, maar betrekkelijk moeilijk kan worden toegegeven of zelfs gezegd.
Desinformatie – behalve als het Kuipers uitkomt
NRC Handelsblad, 28 januari 2022
Evernote pagina
Die Evernote pagina is onbruikbaar, zie ik nu.
Althans op het kleine scherm van mijn smartphone valt het niet te lezen, maar wel op mijn Chromebook.