Alles heeft in het leven een uitwerking. Begaat de mens een fout of een leugen, zelfs als hij zich er met zijn gewone bewustzijn niet van bewust is, dan is het toch in het onderbewustzijn aanwezig, waar het niet alleen voor de individuele mens, maar voor de gehele mensheidsontwikkeling als een destructieve kracht werkt. Evenzo als de mens zich met de krachten van de waarheid verbindt, werkt dat als levengevende kracht verder voor de gehele wereld- en mensheidsontwikkeling.
Bron: Rudolf Steiner – GA 127 – Die Mission der neuen Geistesoffenbarung –Heidenheim, 30 november 1911 (bladzijde 238)
Eerder geplaatst op 5 juni 2015 (2 reacties)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Beste Ridzerd,
Hierbij mijn plaatsing van een artikel dat ‘Trouw”waarschijnlijk toch niet zal plaatsen, in de wetenschap dat alles een uitwerking heeft in het leven!
Geachte redactie,
In het artikel (on)voltooid leven geeft Trouw aan, ‘dat ze benieuwd is naar ideeën over voltooid leven’. Omdat ik al eerder een reactie stuurde over dit item, die beantwoord werd met ‘erg interessant, maar niet geschikt voor plaatsing’, reken ik ook nu niet op een plaatsing.
Dat ik toch een poging waag, is om van de zijde van de antroposofie te laten weten dat er ook nog een totaal andere benadering van het probleem bestaat, die door Trouw zelf misschien niet als “geschikt voor plaatsing” wordt beschouwd, maar waar lezers wel recht op hebben om te weten wat er aan beschouwingswijzen behalve de materialistische op dit terrein bestaan.
Zo ie er een boek verschenen in Nederland over de gevaren van de toepassing van euthanasie met als titel ‘Het maakt uit hoe je sterft’ en met de subtitel ‘Visies op euthanasie.’
Samenstelling: Thom Kloes. Op de achterflap de volgende tekst: ‘Het is belangrijk dat we ons realiseren dat je bij euthanasie je levensweg niet volbrengt. Wat kan de bijzondere betekenis zijn van een laatste levensfase, wat missen we als we ons leven voor ons natuurlijke stervensmoment beëindigen? Welke invloed heeft dat op de doorgang naar een ander bewustzijn die zich na de dood ontvouwt?’
Dit boek is tot stand gekomen met bijdragen van Hans van Delden, Anton Dekkers, Steven Matthijsen, Jolien Wilmar, Michiel Marlet, Haijo Wit, Roel Amons, Jaap van de Weg, Tjaard Barnard, Joost Röselaers, Marianne de Nooij, Madeleen Winkler, Luc Vandecasteele, Ingrid Deij, Henk Bakker, Heleen de Weger en Jan Pieter van der Steen die allen in de gezondheidszorg werkzaam zijn. Luc Vandecasteele, arts te Gent, een van de medesamenstellers van het boek, beschrijft onder het hoofdstuk ‘Hoe laat je los bij euthanasie,’ over welke gevaren er bij het toepassen van euthanasie een rol spelen. Met name de toegepaste ‘medicamenten’ verstoren het natuurlijke stervensproces en hebben een grote impact op het loslaten van het levenslichaam, met ernstige consequenties.
Als achtergrond voor mijn poging staat eveneens het besef dat de mens een spiritueel wezen is, en dat geboorte en sterven hierdoor anders moeten worden beschouwd dan alleen maar vanuit een materialistisch standpunt. Door mijzelf is een poging gedaan om nog duidelijker op de gevaren in te gaan in mijn boek ‘Euthanasie en de spirituele consequenties’
‘Bij het sterven beleeft de mens namelijk het afgelopen leven als beelden die aan hem voorbijtrekken, en wel, als een machtig groot levend herinneringstableau. Dit ‘levend panorama van beelden van het hele afgelopen leven’ wordt dan door de mens intens beleefd en verbonden met zijn ziel. Het gaat hierbij om alle herinneringen, ook de onbewuste, alle herinneringen bevinden zich binnen ons etherlichaam (levenslichaam). Deze beelden worden met het sterven, door het uitstromende etherlichaam met de ziel van de mens verbonden.
Het uitstromende, zich van het lichaam losmakende etherlichaam doet daar drie dagen over, dan vervolgt de ziel zijn weg in de geestelijke wereld. Steiner beschrijft het stervensproces ook zoals dat plaats vindt bij vergiftiging door cyaankali.
De werking van de gebruikte middelen bij euthanasie Thiopental, een natriumcyanide en Rocuronium, die wettelijk zijn voorgeschreven, blijken eenzelfde effect te hebben zoals bij een vergiftiging door cyaankali die door Steiner wordt beschreven.
In plaats van het uitstromen van het etherlichaam en het zich verbinden van de ziel met alle herinneringen van het afgelopen leven, heeft de werking van cyaankali een acuut verwoestend effect op het etherlichaam. Het etherlichaam heeft nu niet de mogelijkheid om zich uitstromend met de ziel te verbinden, maar explodeert als het ware’.
Cyanide ionen (CN-) verhinderen de zuurstofbinding in het bloed en blokkeren daardoor de ademhaling. De dodelijke dosis voor een volwassene is ongeveer honderdveertig milligram. Steiner: ‘En het ergste is, dat altijd het gevaar zich voordoet, dat als iemand zich met cyaankali vergiftigt, de ziel dan sterft en de mens in plaats van het verder leven in de ziel, de ziel zich overal verdeelt in de wereldruimte, en in het zonlicht wordt verdeeld’ (Steiner, 1923).
Trouwens, met welk recht kan iemand spreken van een voltooid leven?
Ja, iedereen kan dat voor zichzelf uitmaken. Maar ook alleen maar voor zichzelf.
Ieder oordeel van buitenaf, bevestiging of ontkenning, gaat in tegen elk gezond gevoel van het ‘vrijlaten van de ander’. Je hoort het niet te vragen, en zeker niet te beantwoorden, en al helemaal niet te onderzoeken. Het is een oneigenlijke vraag, schaamteloos, en kan niet aan een mens worden gesteld. Het past overigens helemaal in het materialistische wereldbeeld van de naïef- realist: ik geloof alleen wat ik kan zien, en nog profaner; er is er nog nooit een terug gekomen. Met het begrip, ‘voltooid leven,’ valt niet mee in te stemmen, en zeker niet door een overheid. Dat hebben we al eens beleefd! Het is niet aan een overheid, of aan wie dan ook, om te oordelen over de kwaliteit van mijn bestaan, en of dat als voltooid of onvoltooid kan worden beschouwd, zelfs als ik dat zelf ook nog zou vinden. Het is te gek voor woorden. Is het dan niet zo, dat de commissie het met mij eens is als ik vind dat mijn leven niet voltooid is? Waarom dan een commissie? Waarom onderzoek?
Net zomin als nooit door een ander kan worden uitgemaakt hoe mijn verhouding moet zijn tot het christendom, of tot welke andere godsdienst dan ook, zelfs als ik daarom zou vragen.
Dit heeft overigens niets te maken met mijn recht om elke geestelijke stroming ongeacht haar oorsprong, op het geestelijke vlak vrij te mogen beoordelen of te veroordelen, of zelfs te mogen bestrijden. Bovendien, als er sprake is van ondraaglijk psychisch leed, bestaat er immers al de mogelijkheid van euthanasie. (Euthanasie is overigens geen recht. De arts is niet verplicht om mee te werken.) En wat is in godsnaam voltooid? Is het als iemand ‘er genoeg van heeft? Of in huidige termen sprekend, ‘er helemaal klaar mee is?’ Of aangepraat is, dat het nu wel ‘welletjes’ is? Of dat iemand voelt dat de omgeving laat merken dat het leven nu toch eigenlijk wel voltooid is? Waarom is het, dat mensen recht moeten hebben op hulp bij zelfmoord, als ze vinden, of kunnen ‘aantonen’ dat hun leven voltooid is? Werkelijk lijden is iets volkomen anders, is zichtbaar, en invoelbaar. De ‘Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde’: ‘Mensen die hun leven voltooid vinden, zijn meestal niet ongeneeslijk ziek. Wel kunnen ze lichamelijk aftakelen, afhankelijk worden van anderen en te maken krijgen met het verlies van regie over het leven, het wegvallen van het sociale netwerk en het verlies van doel en zingeving.’ Maar dat geldt toch voor iedereen!? Een vorm van zelfbeklag dus, over het naderende einde van het leven. Wat wil je hier nu aan onderzoeken? Bovendien als het al wanhopige mensen zijn? Wanhopige of depressieve mensen willen niet per se dood, vooral meer liefde nodig. Dat zijn ook niet per definitie suïcidaal, maar hebben steun erkenning en wij nu in onze huidige maatschappij alleen maar een materialistisch wereldbeeld in ons innerlijk meedragen maakt, dat er kennelijk geen enkele andere invulling bestaat dan een ‘egocentrische’ die nog als zinvol kan worden beschouwd. Dit is tevens een van de oorzaken van de tsunami van de depressiviteit in onze samenleving, en maakt dat de eenzaamheidsgevoelens van mensen alleen nog maar zullen toenemen. Moet er dan nu weer een commissie worden samengesteld die de ‘erkenning’ van voltooidheid gaat toetsen? En is de volgende commissie er soms een die de zingeving van het leven gaat bestuderen? De consequentie van het materialistische mensbeeld dat langzaam maar zeker van onze zielen bezit heeft genomen heeft veel van alle devotie- en andere gevoelens zoals eerbied, ingetogenheid, moreel besef, bewondering en respect voor anders-zijn ingekort, en dit gaat veel verder dan mensen beseffen. Het beeld is dit: We hebben ons ertoe beperkt alleen nog maar te kunnen leven met onze voorstellingen, en komen daardoor niet verder dan het zgn. kritisch idealisme, of het naïef realisme. Kritisch idealisme, in één zin samengevat door Kant tot de vraag; Wat kan ik weten, en wat kan ik zien? En het naïef realisme, het idee dat de zintuigen ons direct laten zien, hoe de objecten zijn zoals ze werkelijk zijn, en dat objecten de wetten gehoorzamen van de natuurkunde en al hun eigenschappen behouden, ongeacht of er iemand is om ze waar te nemen. Steiner: ‘De hele wereld moet de kritisch idealist voorkomen als een droom ten opzichte waarvan iedere drang naar kennis zinloos moet zijn. Voor hem kunnen er slechts twee soorten mensen bestaan, zij die door een waan bevangen hun eigen droombeelden voor werkelijkheid houden, en wijze mensen die het zinledige van deze droomwereld inzien en aan wie geleidelijk alle lust zich er nog voor te interesseren moet zijn vergaan. Op dit standpunt staande, kan ook de eigen persoonlijkheid tot louter droombeeld worden. Juist zoals in de slaap onder de beelden van de droom ons eigen beeld optreedt, zo komt in het waakbewustzijn de voorstelling van het eigen ‘Ik’ bij de voorstellingen van de buitenwereld. We hebben dan niet ons werkelijke ‘Ik’ in ons bewustzijn, doch slechts onze ‘Ik’ voorstelling. Wie nu het bestaan van de dingen geheel en al loochent, of althans ontkent dat wij iets daarvan kunnen weten, moet ook het bestaan van de eigen persoonlijkheid, respectievelijk de mogelijkheid deze te kennen, loochenen (Steiner, 1893).’
Henk Smith
hjsmith557@telfort.nl
0512521033
0610073704
U zegt: euthanasie is geen recht. Dat geld voor als je het laat doen door de arts. Daar ben ik het mee eens. Maar wat als je het zelf doet ?
Beste mijnheer Henk Smith,
Bedankt voor de visie. Ik ben ook bijzonder dankbaar voor aandacht op het boek: “Het maakt uit hoe je sterft”.
Ik zal het met aandacht lezen.
Groeten,
Pat Perquy
Beste Henk, het is een zeer belangrijk artikel en ik hoop ook dat Trouw het zal plaatsen, maar vrees ook van niet. Misschien kun je proberen de tekst wat korter en minder gedetaileerd te maken, zodat het meer geschikt en toegankelijk is voor een groot en onvoorbereid lezerspubliek. Een woord als bijvoorbeeld levenslichaam, daarvan weet 99 van de 100 lezers niet wat dit inhoudt. Men houdt waarschijnlijk een groot deel van het artikel voor verzinsels. Het is wel jammer dat, wanneer je delen van de tekst weglaat of verandert, er veel van de inhoud verloren gaat. Maar misschien is het dan toch meer geschikt voor veel lezers.
Beste Jules
over zelfmoord
Om maar maar meteen met de deur in huis te vallen, de zelfmoord, of suïcide, heeft voor de zelfmoordenaar na de dood zware en pijnlijke gevolgen.
Als de mens afdaalt om zich op aarde te incarneren, is dat iets wat door eigen verlangen plaatsvindt. Dit verlangen heeft een goede reden. Het is de intentie om te leren, te ontwikkelen. Wij leren als mens door al onze ervaringen en we verrijken onze schatten van ervaringen.
Doordat de mens op aarde moet leren, wordt hij genoodzaakt om zich van zintuigen te bedienen, en wordt dus ook door het genot van het zintuiglijke aangetrokken.
“Volgens Sergej O. Prokofieff kunnen we grofweg drie soorten van zelfmoord onderscheiden, waarvan er één eigenlijk niet als zodanig kan worden aangeduid, hoewel het wel de uiterlijke de schijn van zelfmoord wekt. Prokofieff: “Hierbij gaat het om suïcide als gevolg van een psychische aandoening. Rudolf Steiner wijst er wat dit betreft op, dat het afbreken van het eigen leven vanuit deze situatie geen werkelijke zelfmoord is. Ook de door hem zo eenduidig weergegeven gevolgen na de dood bij suïcide zijn in een dergelijk geval niet helemaal van toepassing.
Polair tegenover deze soort staat een andere vorm van voortijdig beëindigen van het eigen leven. Daarbij gaat het om gevallen waarbij uit afkeer een einde aan het leven wordt gemaakt omdat het lichaam of de levensomstandigheden het genot of lustgevoel niet meer bieden, zoals men dat tot die tijd gewend was te beleven. In dat geval zal de zelfdoding uit een onbewust egoïsme voltrokken worden, gepaard met een hele materialistische levensinstelling, dat wil zeggen, met een volledige onwetendheid over de existentie van een geestelijke wereld en vaak zelfs vanuit de wens om deze wereld te provoceren door zich te verzetten tegen haar eeuwige wetten. Hoe het ook zij, vooral voor deze categorie van zelfmoorden geldt echter toch, wat Rudolf Steiner steeds weer schetste als geestelijke gevolgen voor deze daad voor het leven na de dood en het toekomstige aardeleven van de mens. Meer nog, als het egoïsme het wezenlijke motief van een degelijke handeling was, kunnen deze gevolgen mogelijkerwijs nog zwaarder uitvallen dan zoals dat anders het geval is bij een suïcide.
Tussen deze beide polariteiten staat de meest uitgevoerde zelfmoord. Dat is de poging om op die manier vaak onoplosbare problemen van lichamelijke of psychische aard, voor zichzelf op gewelddadige wijze tot een eind te brengen.
Vooral zwaar te verdragen lichamelijke pijnen, of opeens opkomende vlagen van volledige vertwijfeling bij plotseling verlies van alle levensverwachting en elke hoop op een mogelijke oplossing, kunnen mensen als een vreemde macht tot een dergelijke daad dwingen (prokofieff, 2018) .”
Beste Ridzerd,
verschillende keren heb ik al kortere artikelen in ‘Trouw’ willen plaatsen.Ze hebben iets tegen alles wat antroposofisch is.Ooit plaatsen ze een artikel over euritmie, met als ‘kop’ Euritmie is gewoon aanstellerij! Ik verwacht niet veel van ze.
Over de gevaarlijke gevolgen van euthanasie ( wordt hard gepromoot in Belgie ) hier in de lezing van antroposoof Rob Gruben , de gevolgen van het uiteenspatten van het levenlichaam in duizenden fragmenten , een produkt cyclon B wordt daarvoor gebruikt , de bewuste mens zalsdaardoor heel snel ireincarneren en kan niet boven de maansfeer uitstijgen , ook Het IK wordt aangetast bij dit produkt en de arts waar het over gaat Dr Schermann kon dit alles hederziende waarnemen en kon inmiddels ook zien dat de engelen deze gefragmenteerde stukken dienen te repareren en griften ook iets van karma in in in botten omdat hij hier aan meegegwerkt had … interessante video .
Het bewuste stukje begint rond 18.15
Henri,
Is Zoltan Schermmann helderziend?
Hij heeft helderziende vermogens , staat op 17.45 …
Dank je wel, ik vermoedde al zo iets, daar ik hem in November j.l. geconsulteerd heb..
Overigens zegt Rob Gruben dat Shermmann Arts was. Dat is dus niet zo, hij heeft weliswaar geen huisartsenpraktijk meer, maar is consulterend arts geworden, en dus nog steeds in functie.
Volgens mij wordt er hier het e.e.a. aan onzin over zelfdoding verkocht. Laten we eerst eens kijken wat er gedood wordt bij zelfdoding. Het woord zegt het al: dat is het zelf. Dan dienen we te kijken wat dat zelf is. Steiner beschouwde het zelf als een noodzakelijkheid waar de mens en de mensheid doorheen moet om teneinde een hogere fase te bereiken. Het zelf-zijn wordt bij de dood overgedragen aan de goddelijke wereld. Bij een zelfdoding neemt de mens het initiatief tot die overdracht. Uiteraard kan dit een karmische invloed hebben op latere levens. Maar het niet aan deelnemers van een discussie om daar over te beslissen.
Ten finale is en blijft het zo dat we als zelf een ontwikkeling mee maken en ons karmisch ontwikkelen in dat zelf. Andere zelven oordelen of bang maken dient geen enkel nut. Wat er bij zelfdoding werkelijk gebeurd is dat je voortijdig afhaakt omdat het leven te zwaar werd. Het zelf heeft in de ziel een karmische beschrijving welke vast ligt in de Akasha-tijd. In de lineaire tijd in het volgende leven van de mens die aan zelfdoding heeft gedaan heeft deze karmische beschrijving uiteraard zijn gevolgen. Maar hoe die is kan niemand weten. Het is niet verstandig om daar uitspraken over te doen. De zelfdoding heeft ook allerlei andere gevolgen, positief dan wel negatief.
Zwerver,
Ik weet niet waar je de informatie vandaan haalt dat hier mensen worden bang gemaakt, ik ben het in ieder geval niet.
Verder kan ik je als ervaringsdeskundige vertellen dat hier geen onzin wordt verkocht, weliswaar heb ik in een vorige incarnatie geen zelfmoord gepleegd, en maar het was wel een gewelddadige dood die ik heb ondergaan. Daarnaast was die incarnatie een grote klerezooi, een puinhoop, die ik er van gemaakt heb, en ook daarvan beschrijft Steiner dat als je dat doet je vele malen sneller incarneert dan in het normale tempo.
Tussen deze incarnatie en de vorige zitten 16 jaar, dat is een redelijk snel/hoog tempo om in te incarneren.
Ook bij mensen zoals Marieke de Vrij kom je een dergelijk verhaal over euthanasie/zelfmoord tegen, het is niet alleen Steiner die met een dergelijke zienswijze komt.
Verder ben ik heel benieuwd om te horen wat de positieve kanten zijn aan het plegen van zelfmoord, want in dat geval denk ik dat nog veel meer mensen dit in overweging zouden gaan nemen.
Haike,
Er wordt onzin verkocht omdat men niet begrijpt wat het zelf betekent en waarom het er is.
Het zelf maakt de mens zelf tot centrum en zodoende tot een spiritueel ervaringsveld welke los staat van de andere zelven. Ervaring opdoen betekent ook fouten maken en daarvan leren.
Of dacht je dat het de bedoeling is om eeuwig van leven naar leven te zwalken zonder betekenis? Denk je dat je een spirituele medaille krijgt als je sneller incarneert?
Er is een geestelijke wilsenergie waar de mens mee overweegt en handelt. Dat impliceert per definitie het maken van fouten. Maar deze zelfde energie kan ook geofferd worden op enig moment. Doch het zelf wil doorgaans altijd zichzelf in stand houden. Iemand die zelfdoding pleegt zit héél dicht bij het wilsoffer wat een einde maakt aan het zelf. Hoe dat precies in zijn werk gaat kan ik niet schrijven. Maar gezien de teksten van Steiner moet hij er weet van hebben gehad.
Beter iemand die fouten maakt en daar van leert dan iemand die een record aantal incarnaties op zijn naam heeft staan. Zolang er een zelf is, komt er aan de reïncarnaties ook geen einde.
Het werk van Steiner wijst duidelijk op een einde aan de zelf/centrum gerichtheid. Zelfdoding is daarvoor niet de aangewezen weg, maar uiteindelijk zal dat zelf ergens sterven in het niets.
Uiteraard adviseer ik niemand zelfdoding in letterlijke zin, dat is ongepast cynisme wat beter niet gebezigd kan worden hier. Dan heb ik meer respect voor boeddhisten die in de reïncarnatie cyclus willen blijven zonder haast en medailles, maar die in de cyclus blijven om hun medemens bij te staan. Misschien wel iemand die zichzelf heeft gedood?
Nou laat ik het kort houden:
Ik snap werkelijk geen bal van wat je schrijft, maar misschien ligt dat aan mij, kan er werkelijk geen chocola van maken.
Maar om antwoord te geven op je vraag: Nee ik denk niet dat het zonder betekenis is om van incarnatie naar incarnatie te gaan, dat is me ondertussen wel duidelijk geworden,. en kun je ook bij Steiner terug vinden.
Over snel incarneren is Steiner heel duidelijk: dat heeft helemaal geen zin.. Waarom niet? omdat er in een relatieve korte tijdspanne op aarde niet zo heel veel veranderd, dus kun je geen nieuwe ervaringen op doen..
Tenzij je er op een gewelddadige dood hebt ondergaan, of zoals ik al schreef waneer je er in een incarnatie er werkelijk een ongelooflijke puinhoop van maakt. Dan zul je sneller incarneren, niet omdat je het zo goed hebt gedaan. Wat dat te maken heeft met verkrijgen van een medaille ontgaat me
P.S.
Nou weet ik nog steeds niet wat er zo positief is om wel voor zelfmoord te kiezen en te ondergaan. De actrice Shirley Mclaine beschrijft dat ze dat in een van haar vorige levens uit wanhoop heeft gedaan, maar dat die jongens daarboven daar nou niet bepaalt amused over waren, integendeel.