De laatste momenten van Rudolf Steiner

Ita Wegman herinnerde zich:

Hij ging heen alsof het vanzelfsprekend was. Er was geen strijd, geen poging om langer op aarde te blijven. Hij staarde een poosje kalm in de ruimte voor hem, zei een paar lieve woorden tegen me, sloot bewust zijn ogen en vouwde zijn handen. (Nachrichtenblatt, 1925)

Ita Wegman (22 februari 1876 – 4 maart 1943)

Guenther Wachsmuth herinnerde zich:

De laatste momenten van Rudolf Steiner’s leven op aarde waren vrij van enige strijd met zijn lichaam, vrij van alle onzekerheid die vaak met de dood gepaard gaat; zijn gezicht sprak van rust, genade, innerlijke zekerheid en spirituele visie. Hij vouwde zijn handen op zijn borst, zijn ogen lichtend en sterk, staarden in die wereld waarmee hij zich verenigde. Toen zijn laatste ademtocht kwam, sloot hij zijn ogen.

Guenther Wachsmuth (4 oktober 1893 – 2 maart 1963)

From: Rudolf Steiner – A biography by Christoph Lindenberg – page 759

P.S. Deze tekst is door mij uit het Engels vertaald. De Duitse tekst heb ik niet.

Plankenkoorts

Rudolf Steiner wees het voorlezen van voordrachten aan de hand van manuscripten, zoals het tegenwoordig vaak gebruikelijk is, in principe af, en hij had daardoor ook altijd een levendig contact met de mensen die voor hem zaten. Ik heb hem veel later eens gevraagd, of hij nooit last heeft gehad van wat men plankenkoorts noemt en wat iedere spreker maar al te goed kent. Rudolf Steiner antwoordde tot mijn verbazing – want ik had het nooit aan hem gemerkt – dat het goed en noodzakelijk is dat de spreker enige plankenkoorts heeft, want dat komt doordat men niet met een vaststaande, starre inhoud voor het publiek treedt, maar ook tijdens het spreken nog met de best mogelijke omschrijving worstelt. Ook hij heeft deze toestand van innerlijke spanning bij een voordracht altijd ondervonden en raadde dringend aan deze niet te verliezen.

Bron: Guenther Wachsmuth: Die Geburt der Geisteswissenschaft (1941) – Lexicon Urs Schwendener

Eerder geplaatst op 20 juni 2016  (7 reacties)

Plankenkoorts

Rudolf Steiner wees het voorlezen van voordrachten aan de hand van manuscripten, zoals het tegenwoordig vaak gebruikelijk is, in principe af, en hij had daardoor ook altijd een levendig contact met de mensen die voor hem zaten. Ik heb hem veel later eens gevraagd, of hij nooit last heeft gehad van wat men plankenkoorts noemt en wat iedere spreker maar al te goed kent. Rudolf Steiner antwoordde tot mijn verbazing – want ik had het nooit aan hem gemerkt – dat het goed en noodzakelijk is dat de spreker enige plankenkoorts heeft, want dat komt doordat men niet met een vaststaande, starre inhoud voor het publiek treedt, maar ook tijdens het spreken nog met de best mogelijke omschrijving worstelt. Ook hij heeft deze toestand van innerlijke spanning bij een voordracht altijd ondervonden en raadde dringend aan deze niet te verliezen.

Bron: Guenther Wachsmuth: Die Geburt der Geisteswissenschaft (1941) – Lexicon Urs Schwendener