Ik stelde mij er op in om zuiver objectief waar te nemen hoe een mens op mij overkwam. Angstvallig vermeed ik om kritiek uit te oefenen op wat de mensen deden of om sympathie of antipathie in mijn verhouding tot hen te doen gelden: Ik wilde ‘de mens, zoals hij is, alleen maar op mij laten inwerken’.
Weldra ontdekte ik dat een dergelijke waarneming van de wereld waarlijk toegang verschaft tot de geestelijke wereld. In het waarnemen van de fysieke wereld treedt men geheel uit het eigen wezen naar buiten; en daardoor treedt men met een verhoogd geestelijk waarnemingsvermogen de geestelijke wereld binnen.
Bron: Nederlandstalige uitgave van Rudolf Steiner – Mijn Levensweg – bladzijde 218 (Uitgave 1981, Vrij Geestesleven) Vertaling W.A.C. Labberté
Duitstalig: GA 28 – Mein Lebensgang (bladzijde 318)
Eerder geplaatst op 28 november 2020
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Ik vraag me af hoe dat gaat als twee of meer mensen dat tegelijk doen, bij elkaar. (Objectief waarnemen zonder sym- of antipathie.)
Angstvallig vermeed ik…..
Als Steiner iets als angstvallig ervaart, neem ik aan dat het een behoorlijke klus is om tot objectiviteit te komen..
Ja ik keek ook naar dat woord en vroeg me af of het niet bedoeld is als voorzichtig.
Angstvallig
Eng = nauw
Nauwgezet?
Je neemt gewoon toch waar hoe je de ander aanvoelt en de ander doet dat ook. Je gaat niet in de emoties zitten of in je opvattingen of meningen. Je neemt de ander op en je laat het vrij in jezelf bezinken. Een klus? Zeer zeker……
Of waakzaam, oplettend
Nauwgezet zou heel goed kunnen, maar ik vind angstvallig hier toch wel het goede woord. Over het algemeen kan men wel zeggen dat veel mensen er genoegen in scheppen om kritiek te leveren. Ze denken dat dit een teken is van intelligentie en zelfstandig denken. Maar wie zich in geestelijke kennis verdiept, krijgt meer en meer tegenzin en zelfs soms wat angst om te kritiseren. Niet dat men dan kritiekloos zou moeten zijn, natuurlijk niet, maar het genoegen om kritiek te moeten geven houdt geleidelijk aan op.
Mijn denken komt vaak snel omhoog bij een ontmoeting, ik druk die dan weg, maak ik de weg vrij door mijzelf aan de zijlijn te plaatsen. Dat werkt goed voor mij. Ik het boekje van Mieke Mosmuller ” voelen” is een goede hulp.
Mensen hebben vrijwel direct een oordeel klaar over wat/wie ze zien. Wie Een Cursus in Wonderen ooit bestudeerde weet dat het oordeelloos tegemoet treden, erg moeilijk is maar toch een voorwaarde om in vrede te zijn. We hebben het zo niet geleerd. Maar ik oefenen dagelijks. Bijt soms op m’n tong om m’n buurvrouw niet te zeggen dat ze zo’n leuke jurk draagt. Dus dan sluit ik me aan bij Maria-Leonie….Verder altijd weer loslaten, loslaten en ….juist.
Anna, volgens mij kun je beter wel tegen de buurvrouw zeggen dat ze een leuke jurk draagt. Volgens mij wordt met oordeel terughouden nu ook weer niet bedoeld dat je geen complimentje zou mogen maken.
Als je heel aandachtig bent in wat je doet komt er amper denken aan te pas.
Als je de geest weet te laten, dan kan je hem juist krijgen.
Als je een gesprek voert waarbij de persoonlijke opvattingen niet bij aanwezig zijn….dan kunnen er gesprekken plaatsvinden op een ander niveau. Je zegt de juiste dingen die op dat moment vruchtbaar kunnen zijn in de ontmoeting.Een compliment komt dan altijd voort, uit een oprechte bron. Dat vraagt wel om een grote zelfkennis, als die ontbreekt dan spreekt men toch vanuit de persoonlijke overtuigingen die er in je zelf leven.