We zijn alleen van de zogenaamde doden gescheiden doordat we niet met het gewone bewustzijn in staat zijn waar te nemen hoe de krachten van de doden, het leven van de doden, de acties van de doden in ons eigen leven inwerken (Duits: hereinspielen). Want deze krachten, deze daden van de doden, dringen voortdurend door in ons gevoelsleven en in ons wilsleven. We leven dus met de doden. En het is wel belangrijk om zich in onze tijd duidelijk te maken hoe spirituele wetenschap de taak heeft om dit bewustzijn van de verbondenheid (Duits: des Zusammengehörens) met de dode zielen te ontwikkelen.
De voortgaande aardse evolutie zal niet heilzaam kunnen verlopen, zonder dat de mensheid dit levendige gevoel van het samenzijn met de doden ontwikkelt. Want het leven van de doden speelt langs veelvoudige omwegen in op het leven van de zogenaamde levenden.
Bron: Rudolf Steiner – GA 179 – Geschichtliche Notwendigkeit und Freiheit/ Schicksalseinwirkungen aus der Welt der Toten – Dornach, 10 december 1917 (bladzijde 55)
Eerder geplaatst op 24 maart 2018
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Een verhaal
Dank je wel Henri! Het geeft mij persoonlijk moed!
Mij ook Haike , heb ongeveer hetzelfde al meegemaakt .
Dan denk ik dat je een gezegend mens bent! Mijn oudste zus die bijna 30 jaar geleden naar huis is gegaan, staat altijd in de hoek van mijn woonkamer als ik aan haar denk. En er komt altijd iets van vreugde de kamer binnenstromen, alsof ze me toelacht….
Jullie reacties geven warmte in deze tijd!
Henri dank voor video en Haike voor zijn woorden …”30 jaar geleden naar huis gegaan”.
Ook aan de andere zijde – de overledenen – is een intense betrokkenheid gaande met dat wat hier en nu gaande is. Het lijkt me dat de mens door wat hij nu ondergaat langzamerhand “geopend” zal worden. Zomaar een sterke gedachte……
Cisca
Graag gedaan Cisca,
Misschien bevalt deze tekst je ook, is overigens niet van mij.
Wenn ein Kind geboren wird,
freuen sich die Menschen
und weinen die Engel
Wenn ein Mensch stirbt,
weinen die Menschen
und freuen sich die Engel
En dat naar huis gaan voel ikgewoon in al mijn botten dat dat zo is. Maar iemand die dat lang, lang voor mij al zei was Novalis:
“Wo gehen wir dan hin? Immer nach Hause”
Mijn schoonzus was overleden. Mijn man man ik waren op de afscheidsplechtigheid, waar heel veel mooie dingen over haar gezegd werden. Zij was een liefdevol, creatief en bescheiden vrouw geweest. Enkele dagen later voelde ik voortdurend haar aanwezigheid én voelde ik dat ze antwoord zocht op een dringende vraag. Ze wist namelijk niet hoe het allemaal moest nu ze in de geestelijke wereld was. Ik vond het moeilijk om het mijn mijn eigen woorden of die van Steiner te vertellen. Daarom heb ik haar voorgelezen uit het boekje ‘Stervensbegeleiding’ van Hans Stolp. Zo kreeg ze een beeld van de situatie, waarin ze nu verkeert. Daarna was ze alleen nog maar bij me aanwezig, wanneer ik aan haar dacht. Waarschijnlijk heb ik haar echt mogen helpen.
Dat is voor mij heel herkenbaar, ik heb dat gehad met een klasgenoot van de Warmonderhof, en onlangs met een zwager van me die overleden is.
Beide bleven bij me hangen, hoewel die oud-klasgenoot behoorlijk onderlegt was in de Antroposofie bleef ze hangen. Waaruit ik opmaak dat kennis hebben van de Geestelijke Wereld geen garantie is dat je straks zomaar ff die Geestelijke Wereld binnen fietst. Mijn zwager wist sowieso niet veel van dergelijke zaken hoewel hij bij leven wel altijd heeft gerespecteerd hoe ik daar in stond.
Voor hem heb ik iedere avond op een vaste tijd het “Onze Vader” uitgesproken daarna was hij niet meer voelbaar aanwezig.
Ik denk dan ook dat je dat woordje “waarschijnlijk” rustig mag doorstrepen.. 😇😊
Haike, wat mooi dat je deze kon helpen met jou intentie. Mooi voorbeeld! Het onze vader werkt ook voor mensen die overgaan in deze erbarmlijke oorlog.
Ik begrijp van Steiner dat voor de pas overledene het een goede ondersteuning is als je dan het “Onze Vader” uitspreekt, en een stuk tekst uit het evangelie van Johannes hardop voorleest. Als je de kans krijgt te waken bij de overledene in de eerste drie dagen na overlijden is dat helemaal top.
“Laat de doden hun doden begraven” staat er in de bijbel.
In de context van het citaat dacht ik: met die eerste doden bedoelde hij zeker de mensen die niet in de geesteswereld geloven, die begraven hun doden en dan zijn ze ‘weg’. Dat noem ik voor het gemak de materialisten.
Toch zit er iets tegenstrijdigs in. Want toen ik zelf nog zo geprogrammeerd was, leefde ik wel intenser, omdat ik het aardse leven nog niet als een tijdelijke doorreis zag, maar mijn leven gewoon ‘het alles’ was. Soms mis ik die tijd. Ik noem het weleens mijn vorige leven.
Nu kan ik er met een soort geestesoog op terug kijken en de waarde en schoonheid ervan beseffen. Dat is ook wat. Dat is wat Steiner of de bijbel leven noemt, maar voor mezelf eerder als sterven voelt.