Als we mensen beschouwen die leven tussen dood en nieuwe geboorte en we datgene, wat hen kwelt, in de gangbare taal omzetten, dan zeggen ze ongeveer: ‘In mij leeft iets wat mij smart geeft, die uit mijzelf opstijgt. – Het is als bij de fysieke mens de hoofdpijn, alleen is het een innerlijke pijn die zo gevoeld wordt. – Ik ben zelf de veroorzaker, ik maak de pijn zelf.’
En de mens kan na de dood veel te klagen hebben door innerlijke pijn en innerlijk lijden. Als men nu als ziener nagaat waar dit innerlijke lijden van komt, dan is dit lijden terug te voeren op de manier waarop hij hier zijn leven heeft doorgebracht: Hij heeft een mens bijzonder gehaat, die hij niet zou hebben moeten haten; dat wordt hem innerlijke pijn na de dood, en wat hij de mens aangedaan heeft met de haat, dat doet hem nu pijn in zijn innerlijk.
Bron: Rudolf Steiner – GA 140 – Okkulte Untersuchungen über das Leben zwischen Tod und neuer Geburt – Linz, 26 januari 1913 (bladzijde 166)
Eerder geplaatst op 6 juni 2017 (9 reacties)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Wraak is een luie vorm van verdriet.
Bron: The Interpreter met Nicole Kidman en Sean Penn. Regie: Sydney Pollack.
👍
Wraakgevoelens ontstaan vaak door ervaren onbegrip en miskenning. Of puur als je onrecht wordt aangedaan.
Het lukt mij niet altijd om in te zien “hij kon er ook niets aan doen” als die “hij” achteloos verder leeft.
Dan is het soms een moeizaam zoeken naar wat het jou aangedane toch aan positiefs opgeleverd heeft.
Dat je de kans aangeboden krijgt om te gaan oefenen in niet te haten of wraakgevoelens niet te koesteren?
Mensen leven niet meer na de dood.
Als je er vanuit gaat dat een mens niet meer is dan z’n fysieke lichaam heb je helemaal gelijk. Als je er vanuit gaat dat dat lichaam niks meer is dan een stelletje op elkaar gestapelde atomen en moleculen, heb je wederom helemaal gelijk.
Maar als iemand komt te Over-Lijden dan vallen al die atomen en moleculen uit elkaar.
Het wordt een grote puinzooi en het stinkt ook nog eens en uiteindelijk blijft er niks van over.
Bij leven blijft het allemaal op zijn plaats, zitten er vier vingers en een duim aan een hand. Niet 2 duimen en 3 vingers, uitzonderingen daar gelaten. Er is dus gewoon een vorm zichtbaar.
Als ik met mijn fiets tegen het Amsterdamse asfalt kwak, en ik heb een paar flinke schaafwonden opgelopen groeien die dicht, ze genezen weer. Zou ik zodanig tegen datzelfde asfalt zijn gegaan dat ik het niet overleef, herstellen die schaafwonden zich ook niet meer.
Als een arts een operatie uitvoert bij een patiënt, dan hecht hij naar gedane zaken de boel weer dicht, en de aangebrachte wond zal verder dichtgroeien. Als hij dezelfde operatie uitvoert op een lichaam wat niet meer in leven is, dan denk ik dat zijn collega’s toch achter hun oren gaan krabben en zich afvragen waar hij mee bezig is. Misschien is er wel een bij die de telefoon pakt om de collega die psychiater is ff te verwittigen wat voor iets raars er aan de gang is.
Dat wat vorm geeft aan het fysieke lichaam geeft, wat maakt dat het fysieke lichaam kan genezen/ herstellen, maar verder niet waarneembaar is met het fysieke oog, trek zich kennelijk terug uit al die moleculen en atomen die daarna als knikkers van elkaar af rollen. Maar daarmee is niet aangetoond dat dat niet zichtbare ook niet meer bestaat.
Heel goed verhaal, Haike. Maar ik verwacht niet dat Onno hier begrip voor heeft. Het staat hem niet aan dat er leven na de dood is en daarom wil hij er niets van weten.
Hoi Ridzerd,
Uit je reactie meen ik te mogen op maken dat jij deze Onno kent.
Het is niet aan mij om te bepalen hoe een ander naar de wereld kijkt. Ik ben een voorstander van de eigen visie en mening. Das prima. Toen ik nog een jonge hond was zei Leen Mees tegen me: Misschien geloof je me niet, maar neem dan wel de moeite om me ook niet niet te geloven…
Met andere woorden: Het zou zo kunnen zijn zoals Onno schrijft.. Maar het zou ook nog heel anders kunnen zijn. 🙃 Gewoon de dingen lekker op hun kop zetten.
Nee, ik ken Onno niet. Natuurlijk mag iedereen zijn eigen mening hebben, maar uiteindelijk gaat het niet om de mening maar om wat de waarheid is.