De mens die er helemaal niets van wil weten dat er karma bestaat, dat er herhaalde aardelevens zijn, die kan in feite nooit op de gedachte komen dat wat hij zijn lot noemt bij hemzelf behoort. Hoe gaat de mens door de wereld? De ene doet hem dit aan, de ander dat: het ene bevalt hem, het andere bevalt hem niet; dat hij zelf de oorzaak daarvan is, als iemand hem iets pijnlijks aandoet, dat weet hij niet, daar denkt hij niet over na; anders zou hij voelen: Je bent het zelf, die het je toebrengt!
Als men deze gedachte in het leven volgen kan, heeft men na de dood tenminste het gevoel waarvan het komt dat men deze of die smarten beleeft. Dat is een verlichting: het weten van karma hier in het leven tussen dood en nieuwe geboorte; anders blijft de kwellende vraag, waarom men dit of dat te lijden heeft, voor het leven na de dood. Dit zijn dingen die men in de huidige tijd moet beginnen te weten, zonder welke de ontwikkeling van de mensheid niet verder vooruitgaan kan.
Bron: Rudolf Steiner – GA 140 – Okkulte Untersuchungen über das Leben zwischen Tod und neuer Geburt – Linz, 26 januari 1913 (bladzijde 166)
Eerder geplaats op 24 februari 2017 (9 reacties)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Mijn zwager riep altijd in zijn algemeenheid uit , ik wil niet meer terugkomen, wij glimlachten en ondersteunden het van harte. Hij studeerde heel hard, mediteerde en als hij ons opzocht werden er vele gesprekken gevoerd over het geestelijke leven en zijn ontwikkeling. Het waren diepzinnige gesprekken. Deze lieve zwager werd zwaar ziek en droeg zijn ziekte met heel veel kracht. Hij sprak er met niemand over en als hij bij ons op bezoek kwam, onder zijn arm een tas met vele uiteenlopende spirituele stromingen aan boeken, was hij als vanouds bezig en werd met geen woord gesproken over zijn ziekte die zijn dagen af telde. Zijn geest was sterk en eenpuntig gericht op de geest. Ik mis de gesprekken, de humor en de liefde die we samen deelden. Troost is het dat wij denkbeeldig gescheiden zijn en we elkaar weer zien.
Waarom ondersteunde je dan zijn uitspraak van harte dat hij niet meer terug wilde komen, als je nu al de humor en de liefde die jullie samen deelden, mist en dat het een troost is dat je hem toch weer zien zal?
Wij ondersteunden het moet je zo opvatten, dat zijn uitspraak niet letterlijk de bedoeling was. hij opperde dat vaker als er iets gebeurde wat nu niet zo prettig was, daarbij was de lach vaak op zijn gezicht en dus speelden wij dit spel mee, dat was zijn humor.
Tja, je kunt het dus ook anders lezen maar voor mij leek het wel duidelijk.