Zielen die af en toe over hun innerlijk nadenken, zullen bij zichzelf het volgende kunnen waarnemen – ik geloof dat er veel zielen zijn die dit bij zichzelf hebben waargenomen- : Laten we aannemen dat iemand in het leven een andere persoon haatte of misschien alleen maar tegen zichzelf moest zeggen dat die andere persoon hem onsympathiek was of is. Als deze persoon die gehaat werd of die van iemand antipathie heeft ondervonden, sterft – ik geloof dat veel zielen dit van zichzelf weten – dan voelt degene die in het leven gehaat heeft of antipathie heeft gevoeld, na de dood van deze persoon, dat hij niet langer op dezelfde manier kan haten of dat hij zijn antipathie niet langer kan handhaven. En als de haat tot over het graf aanhoudt, voelen meer fijnzinnige zielen een gevoel van schaamte over die haat, over zo’n antipathie die over het graf voortduurt.
Dit gevoel, dat in veel zielen wordt aangetroffen, kan nu helderziend worden gevolgd. Tijdens het volgen kan de vraag opkomen: Waarom ontstaat dit gevoel van schaamte van de ziel over een haat of een antipathie, waarom ontstaat dit, ook wanneer men in het leven nooit aan een tweede persoon heeft aangegeven dat men deze haat heeft? Wanneer de helderziende de persoon, die door de poort van de dood is gegaan, volgt in de geestelijke werelden en daar ziet naar de ziel die hier op aarde is achtergebleven, dan blijkt dat de overleden ziel in het algemeen een zeer duidelijke waarneming, zeer duidelijke gewaarwording heeft van de haat in de levende ziel; als het ware, als ik een beeld mag gebruiken: de dode ziet de haat. Dat kan de helderziende heel precies constateren, dat de dode zulke haat ziet.
Wordt vervolgd
Bron: Rudolf Steiner – GA 140 – Okkulte Untersuchungen über das Leben zwischen Tod und neuer Geburt – Bergen, 10 oktober 1913 (bladzijde 327-328)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 