Als we proberen een uit een vroegere incarnatie voortkomende neiging tot afgunst te bestrijden, dan neemt de afgunst een masker aan. […] En er treedt een andere werking op, die een gevolg is van de bestrijding van de jaloezie. Bestreden eigenschappen komen gemaskeerd naar voren. En de afgunst die we bestrijden, treedt dan dikwijls in het leven zo op dat we de begeerte krijgen de fouten van andere mensen op te zoeken en zeer veel aanmerkingen te maken (Duits: tadeln).
We ontmoeten in het leven menig mens die als met een soort helderziende kracht steeds de fouten en schaduwkanten van andere mensen te weten komt, en als we de oorzaak van dit verschijnsel nagaan, dan ligt het in de afgunst die zich in zucht tot kritiseren (Duits: Tadelsucht) omgevormd heeft, en dit schijnt de betrokken mens een heel goede eigenschap te zijn. Het is goed, zo zeggen ze, dat men op de aanwezigheid van deze slechte eigenschappen opmerkzaam maakt. Achter dergelijke vitzucht schuilt echter niets anders dan omgezette, gemaskeerde afgunst.
Bron: Rudolf Steiner – GA 125 – Wege und Ziele des geistigen Menschen – Bremen 26 november 1910 (bladzijde 194-195)
Sofia Loren kijkt wat verdrietig naar Jayne Mansfield, maar dat hoeft niet te betekenen dat ze jaloers is. Het kan ook zijn dat ze het spijtig en jammer vindt dat zij zelf deze pluspunten niet heeft, maar het Jayne Mansfield toch van harte gunt. Van jaloezie zou pas sprake zijn als zij het haar misgunt en daarom haar gaat kritiseren en over haar gaat kwaadspreken.
Zie ook: Wie kent niet de spotters die zo gaarne treffende kritiek leveren op de tekortkomingen van een ander
Eerder geplaatst op 11 november 2014 (1 reactie)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Het is zo dat oordelen meningen en opvattingen hot zijn zijn en dat tot in het absurde toe .
Ja, vooral als anderen afgekraakt worden, vinden velen het prachtig.
En dat noem jij een ‘verdrietige’ blik, Ridzerd? Die ‘pluspunten’ vind ik overigens wel een hele mooie omschrijving.
Verdrietig is misschien ook niet helemaal het goede woord, maar jaloezie zie ik er ook niet in.
Als ik zulke ontblote boezems zie, komt er een gedachte omhoog, niet een die verbonden is met jaloezie ,maar met compassie dat deze persoon zo zijn onzekerheid maskeert.
Waarom zou Sofia Loren jaloers zijn? Haar blik vertoont eerder verbazing en afschuw van een niets verhullend kledingstuk ordinair en over de top.
Nou, laten wij het nu maar over zinnigere dingen hebben dan deze uiterlijkheden die wel ” Veel ” onthullen!
Ik denk niet dat Sophia Loren er een afschuw van heeft, want haar eigen kleding is net zo nietsverhullend.
Over deze foto: het zou zo maar kunnen dat het gewoon een momentopname is zoals je zelf af en toe ook op een foto kunt staan. Helemaal nietszeggend dus maar wel open voor iedere projectie. Ik ben een vrouw en heb vooral in mijn jonge jaren vrij veel last gehad van dit soort projecties. Ook zonder met een diep decolleté te lopen.
Verder kan ik me zomaar voorstellen dat Steiner om het geheel van dit item inclusief onze reacties met zachtheid zou hebben geglimlacht.
Waar het mij wél om gaat met betrekking tot het onderwerp jaloezie: allemaal leuk en aardig als je dit meehebt vanuit een vorige incarnatie, maar als je het maskeert wordt je dus een ouwe sjacherijn, een ‘vitter’ en als je het niet maskeert ben je een jaloers geval. Dus het gevoel dat in je leeft woelt op die manier in je. Dat is best lastig. Wat moet je er dán mee? Om te beginnen onder ogen zien en dan maar verdragen zonder het te uiten?
Wat doen mensen met hun jaloezie, ongeacht op welk gebied het getriggerd wordt.
Want het leeft in een of andere vorm denk ik in iedereen. Het is alleen helaas meestal geen gespreksonderwerp.
Zo hoor ik het graag …
Johanna, ik noem dit geen jaloezie, ik noem het ontrouw! Ontrouw vreet aan de relatie en aan de andere kant onstijg je aan alle verwachtingen die je in een relatie kunt hebben. Diegene die hier door groot lijden gaat kan geestlijk sterk groeien.
In zekere zin zijn we allen alleen! Want onze innerlijke vrijheid betekent dat een liefdesrelatie ons niet meer aan banden kan leggen. Het andere geslacht heeft zijn magische kracht over ons verloren, omdat we haar wezenlijke kenmerken in de diepte van ons eigen wezen hebben leren kennen.
We zullen niet meer zo makkelijk voor een ander vallen, omdat we ons zelf niet meer in de ander kunnen verliezen. We zullen daardoor in staat zijn tot een diepere liefde en een meer bewuste toewijding.
Johanna, men hoeft toch niet aan jaloezie toe te geven als men het bij zichzelf constateert? Je kunt ook denken: ‘Nu, hij of zij heeft dit of dat, wat ik ook graag zou willen hebben, maar ik gun het hem of haar van harte. Waarom zou ik jaloers zijn? Er zijn heel veel mensen die er veel slechter aan toe zijn dan ik. Dus laat mij dankbaar zijn voor wat ik wel heb of wel kan.’
Ridzerd ik heb weinig last van jaloezie op wat anderen hebben of kunnen. Ik gun ieder het zijne/hare. Behalve als het om de aandacht van mijn echtgenoot gaat. Het enige maar wel sterk werkende feit is dat alle jaloezie die er in mij huist opgewekt wordt door
(gebeurtenissen in) mijn relatie. En als ik terugkijk op de 47 jaar dat wij samen zijn dan kom ik tot de conclusie dat ik alle bevestiging die ik nodig heb, bij hem heb gelegd. Ik kan me heel goed redden in het leven. Maar daar lag (ligt soms nog ) mijn zwakte.
Zolang hij er is kon ik de hele wereld aan ook al was hij fysiek soms niet eens in de buurt. Onbewust allemaal natuurlijk.
Mijn partner is altijd sterk gericht geweest op vrouwen. En zag er geen been in om af en toe de daad bij de wens te voegen. Dat heb ik altijd maar geaccepteerd met het idee dat hij dat blijkbaar nodig had.
Ik had het ook niet kunnen accepteren maar ik kan niemand zijn gevoel veranderen.
En natuurlijk had ik weg kunnen gaan. Ware het niet dat er een authenticiteit en integriteit in hem is waar ik ooit voor gevallen ben en wat voor mij, ondanks alles, nu nog steeds boven alles uitsteekt. Ik ben nooit iemand anders tegengekomen waarvan ik wist dat ik daar moest zijn. Zo simpel is het. En zo moeilijk. Ik heb daar zo mee geworsteld.
Ondertussen ben ik wel verder gekomen
door me te realiseren dat het gewoon in míj zit. Dit is een hobbel die ik in dit leven beslist heb te overwinnen. Ik merk, en weet diep in mijn hart al heel lang, dat ik die authenticiteit en integriteit zelf moet/wil ontwikkelen. Dat is een heilig karmisch voornemen als je wilt. Ik zit hier niet voor niets. Maar hoe dan ook, ik ben nu al vele stappen verder en er is me veel duidelijk geworden de laatste jaren. Over mezelf .
De dingen liggen vaak anders dan ze lijken. De overtuigingen en aannames die we in ons leven hebben opgedaan zitten nogal eens flink in de weg. Maar hoe dan ook: ik heb dus enorm geworsteld met het gegeven jaloezie. En ik kan je verzekeren dat het een buitengewoon krachtig gevoel is dat zich niet zomaar laat wegredeneren.
Voor mij waren boeken van Steiner altijd een troost. Daar zocht ik mijn heil bij. Omdat dat me weer even op een andere manier naar het leven en mezelf liet kijken.
Ik ben ben bij Steiner uitgekomen omdat ik al jong naar de zin van het leven op zoek was. En het enige dat bij mij overeind gebleven is is de antroposofie. Maar hiervoor hielp het ook heel goed:)
En het grappige is: ik heb het nooit met iemand hierover gehad. Ik wilde niet allemaal beelden vooral over mijn man waarvan ik wist dat ze toch geen recht zouden doen aan de situatie. En wat voor adviezen zou ik dan gekregen hebben? Ik liep toch mijn eigen weg. Het grappige is dat ik nu op een antroposofisch georiënteerde site mijn verhaal vertel.
Waar het me dus om ging is de vraag
hoe ga je om met jaloezie die zo verterend in je kan branden. Het gebeurt me zelfs nu nog heel soms terwijl ik denk erdoorheen te zijn.
Wauw!!! Hulde!!! Diep diep respect voor je verhaal en het delen daarvan. Ik weet het niet, en ik ga er ook niet over, maar ik denk dat als het zover is voor jou dat je met luid en duidelijk trompet geschal binnengehaald gaat worden!
Door je zo kwetsbaar op te stellen en je verhaal te vertellen schuif je wel meteen een geweldige kracht naar voren👌👏👍👍👊 Fysiek gaat het niet meer zo goed, maar ik maak innerlijk een diepe, diepe buiging voor je!
Johanna, ik heb je verhaal zeer geboeid gelezen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik hier eigenlijk niet over mee kan praten, want jaloezie in de liefde ken ik eigenlijk niet. Ik ben wel 10 jaar getrouwd geweest, maar jaloezie heb ik nooit gevoeld. Het was dan ook een slecht huwelijk. Als het een goed huwelijk was geweest, was ik misschien wel jaloers geweest, dat weet ik niet.
Ik hoop dat andere lezers hier ook iets over schrijven, het is heel interessant.
Johanna ik heb hierover een stuk geschreven en staat hier:
https://deverwanten.nl/de-vrouwelijke-ontwikkeling-in-relatie/