Het gevoel van dankbaarheid onderschat men tegenwoordig. Dit dankbaarheidsgevoel verbindt de mensen met de wereld, laat de mensen zichzelf als een deel van de wereld voelen. Leidt men het kind zo dat het tegenover de geringste kleinigheden dankbaarheid kan ontwikkelen, dan sluit het kind zich niet in egoïsme af, dan wordt het kind altruïstisch, dan verbindt het kind zich met de omgeving. […]
En heeft men het kind het dankbaarheidsgevoel bijgebracht, dan zal men zien dat men de basis voor de morele opvoeding geplant heeft. Want als men dit dankbaarheidsgevoel verzorgd heeft en deze dankbaarheid verenigbaar met alle kennis blijkt, dan zal het gevoel van het kind gemakkelijk doordrongen zijn van de liefde, zoals de mens ze hebben moet voor alle andere mensen, uiteindelijk voor alle schepselen van de wereld. Men zal de liefde het zekerste vanuit het dankbaarheidsgevoel kunnen ontwikkelen.
Bron: Rudolf Steiner – GA 297a – Erziehung zum Leben – Selbsterziehung und pädagogische Praxis – Den Haag, 4 november 1922 (bladzijde 159-160)
Zie ook: Dankbaarheid
Eerder geplaatst op 14 september 2015 (7 reacties)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 