Ons eigenlijke ware innerlijke Ik nemen we in feite helemaal niet vanuit de geestelijke wereld mee in deze fysieke aardewereld. We laten het altijd in de geestelijke wereld. Het was in de geestelijke wereld voordat we afgedaald zijn naar het aardse bestaan. Het is weer in de spirituele wereld tussen in slaap vallen en ontwaken. Het blijft altijd in de geestelijke wereld. Als we tijdens de dag het huidige bewustzijn als mens hebben en onszelf een ‘Ik’ noemen, dan is dit woord ‘Ik’ de verwijzing naar iets wat niet aanwezig is in deze fysieke wereld, dat alleen zijn beeld heeft in deze fysieke wereld. En we kijken er niet juist naar als we zeggen: ‘Ik ben deze robuuste mens op aarde, ik sta hier met mijn ware wezen’, maar we kijken er juist naar als we zeggen: ‘Ons ware wezen bevindt zich in de geestelijke wereld. Wat hier op aarde van ons is, is een beeld, werkelijk een beeld van ons ware wezen.’ – Het meest juiste is dat wat hier op aarde is, helemaal niet als de werkelijke mens te zien, maar als het beeld van de werkelijke mens.
Bron: Rudolf Steiner – GA 228 – Initiationswissenschaft und Sternenerkenntnis – Londen, 2 september 1923 (bladzijde 69)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Archhhh…..
Ik voel mijn hersens kraken dit kunnen ze niet meer aan, ik geef het op…..
Ja, gevoelsmatig vind ik dit een heel mooie tekst, die mij belangrijk lijkt, maar veel snap ik er eigenlijk ook niet van.
Een beeld is wat het woord zegt: de meeste mensen hebben een beeld van zichzelf die ze dan ‘ik’ noemen. Louter geestelijk gezien is ‘ik’ geen ding, beeld of wat voor aards dan ook. De grootste grap is nog dat dat beeld wat de meeste mensen er van zichzelf op na houden is gevormd aan de hand van WAT ZE NIET ZIJN.
Dat Steiner dit zag (niet doorzag) geeft aan dat hij op hoog niveau bezig was. Dat wat we ‘ik’ noemen is inderdaad niet fysiek. Je kunt het niet zien omdat het het zien zelf is. Je hersens laten kraken is dan ook zinloos, Haike. Want het is uitgerekend het denken dat de beelden vormt. Je moet buiten het denken zoeken.
Het “Ik denk dus ik ben ” van Descartes was daaom ook verkeerd .
Het ‘beeld’ heeft geen zijns-karakter en ook het ‘denken is een activiteit van beeld, de voorstelling . Wij leven in een beeldenwereld in de Maya.