Bij Wiener-Neustadt en verder in de richting van Stiermarken gaan de bergen over in de laagvlakte, waar de Leitha doorheen stroomt. Op de helling van een berg lag een klooster van de redemptoristen. Op mijn wandelingen ontmoette ik de monniken dikwijls. Ik weet nog, hoe ik er naar verlangde dat ze me zouden aanspreken. Ze deden het nooit. En zo hield ik van zo’n ontmoeting alleen maar een vage, hoewel plechtige indruk over, die me steeds lang bijbleef. In mijn negende jaar vatte de gedachte bij mij post, dat er met de opgaven van deze monniken belangrijke zaken verbonden moesten zijn, die ik zou moeten leren kennen. Ook op dit punt moest ik veel onbeantwoorde vragen in mij omdragen. Ja, door deze vragen over alle mogelijke dingen was ik als jongen heel eenzaam.
Bron: Mijn Levensweg (bladzijde 14) – vertaling W.A.C. Labberté (Uitgave 1981, Vrij Geestesleven)
Duitstalig: GA 28 – Mein Lebensgang (bladzijde 18-19)
Eerder geplaatst op 11 mei 2014
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Onbeantwoorde vragen kunnen verder rijpen in je ziel. Ik herken dit eenzame gevoel zeer en nog. Ben geen Rudolf Steiner, maar op mijn trap van ontwikkeling bleven alle waaroms ook in mijzelf liggen . Doordat ze daar bleven, konden ik deze vragen vrij blijven van inmenging van buiten. Daarbij waren deze vragen van wezenlijke aard. Later , veel later, heb ik het als een zegen kunnen ervaren. Ik heb vragen innerlijk kunnen opnemen en het zit nu ook zo sterk vervat in mijn leven. Je zult mij niet zien zitten bij een therapeut of cursus, of het moet een ambacht zijn wat ik wil leren. De vragen zijn er nog steeds, maar ik ga er veel rustiger mee om.
Wil wel even nog zeggen, dat therapieën en cursussen heel noodzakelijke hulpbronnen zijn voor veel mensen en dit heel nuttig is.