Als men dit tot in de laatste consequenties doordenkt, dan komt het iemand niet meer zo zonderling voor als de oeroude zin van de geesteswetenschap wordt uitgesproken, die vandaag de dag zo onbegrijpelijk als mogelijk klinkt: In een sociale samenleving moet het motief voor de arbeid nooit in de eigen persoon van de mens liggen, maar enkel en alleen in de toewijding aan het geheel. – Dat wordt ook vaker gezegd, maar nooit zo begrepen dat men helder inziet dat ellende en armoede voortkomen uit het feit dat de mens voor zijn werk een loon voor zichzelf wil hebben. Waar is echter dat werkelijke sociale vooruitgang alleen mogelijk is, als ik mijn arbeid in dienst van het geheel verricht en dat de gemeenschap mij geeft wat ik nodig heb, met andere woorden: dat mijn arbeid niet voor mijzelf dient.
Wordt vervolgd
Bron: Rudolf Steiner – GA 054 – Die Welträtsel und die Anthroposophie – Hamburg, 2 maart 1908 (bladzijde 98-99)
Eerder geplaatst op 17 januari 2012
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Ik heb geen beeld hoe zo’n maatschappij er uit zou moeten zien. Ik kan me nog wel zoiets voorstellen in een kleine gemeenschap, maar in onze complexe wereld?
Kan iemand me een voorbeeld geven?
Wie gaat bepalen hoeveel er nodig is om gezond en prettig te leven en te wonen?
Zolang de Staat de rol heeft die het niet toebehoord blijft het zo en blijft het materiële het lot van onze jeugd
De staat is door ons allen in leven (geroepen) Samengaand met wat Steiner hier schetst is naar mijn idee een grond van verantwoordelijkheid.
In het leven geroepen door bewustzijn. Ik ben verantwoordelijk voor de gedachten die IK heb. Of misschien bewustzijn van de gedachten die er in mij rondzingen en hun vaste voedingsbodem hebben in de algemene ideeën van onze tijd.
Ik zou zeggen onderzoek je gedachten.
Onderzoek wat je in de diepte eigenlijk wilt en kunt opbrengen. Wat je eigenlijk en heel eerlijkVINDT dat de verantwoordelijkheden van de omringende wereld naar jou toe zijn.
En jouw verantwoordelijkheden naar de wereld toe. Niet wat je denkt dat je hoort te vinden. Zonder oordeel, sympathie of antipathie naar jezelf of naar buiten. Eerlijk waarnemen. Het gaat niet om wat anderen doen denken of zeggen.
Naarmate je alles in wezen ergens terugvindt in jezelf word je ook milder naar jezelf en anderen.
Het ‘kwaad’ als, je dat zo wilt zien, ligt niet in de uitwerkingen van onze gedachten. Maar IN onze gedachten.
Wij vinden van alles normaal. Het feit dat je nu eenmaal meer ‘verdient’ dan de ander om velerlei redenen bijvoorbeeld.
Wij vinden het normaal dat we geld als gestolde arbeid overal tussen zetten.
Dat het daardoor opgehoopt kan worden. En ik heb eerlijk gezegd graag een eigen hoopje omdat ik ook niet kan overzien hie het anders op een prettige manier (voor mij) zou moeten. Zo onzeker.
Het is onze mindset in de meest grove en subtiele vormen. De enige manier om hier uit te komen en.verder te komen.is mijns inziens bewustwording. Dat kan ieder alleen in zichzelf veroveren. En dan kun.je het onder woorden gaan brengen. Hopelijk op een manier die bij een ander mens een sprankeltje wakker maakt. Zonder enige dwang, of veroordeling.
Dat is een levenswerk. In jezelf. Ter wille van het geheel. Zonder dat je er op wat voor manier voor beloond hoeft te worden. Ook niet in de stiekeme vorm van kijk mij eens goed bezig zijn 😊. Of in ieder geval dit verschijnsel óók waarnemen zonder oordeel.
Ook denk ik dat dit soort bewustzijn kan worden versterkt en door anderen makkelijker opgepikt naarmate het bewustzijn sterker ontwikkelt in ons algemene bewustzijnsveld.