De mens die er helemaal niets van wil weten, dat er karma bestaat, dat er herhaalde aardelevens zijn, die kan in feite nooit op de gedachte komen dat wat hij zijn lot noemt bij hemzelf behoort. Hoe gaat de mens door de wereld? De ene doet hem dit aan, de ander dat: het ene bevalt hem, het andere bevalt hem niet; dat hij zelf de oorzaak daarvan is, als iemand hem iets pijnlijks aandoet, dat weet hij niet, daar denkt hij niet over na; anders zou hij voelen: Je bent het zelf, die het je toebrengt!
Als men deze gedachte in het leven volgen kan, heeft men na de dood tenminste het gevoel waarvan het komt dat men deze of die smarten beleeft. Dat is een verlichting: het weten van karma hier in het leven tussen dood en nieuwe geboorte; anders blijft de kwellende vraag, waarom men dit of dat te lijden heeft, voor het leven na de dood. Dit zijn dingen die men in de huidige tijd moet beginnen te weten, zonder welke de ontwikkeling van de mensheid niet verder vooruitgaan kan.
Rudolf Steiner – GA 140 – Okkulte Untersuchungen über das Leben zwischen Tod und neuer Geburt – Linz, 26 januari 1913 (bladzijde 166)
Eerder geplaatst op 22 januari 2016
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Even en kort overzichtje hoe het gekomen is dat dit eens zo belangrijk weten bij ons in vergetelheid is geraakt .
Reincarnatie en karma horen samen .
Indien men de zondeval erkent doch de reïncarnatie niet , dan moet men onherroepelijk de preëxistentie elimineren .Deze eliminatie heeft Aristoteles tot stand gebracht en de denkers van het Christendom volgden daarin .
Oa Pythagoras en Plato ’s leer sprak reeds van de preëxistentie doch hier werd in de volgende eeuwen aan gesleuteld vooral door de kerkelijke macht , en het gevolg was dat het begrip reincarnatie diende te verdwijnen in onze contreien en men het hield bij de predestinatie oa door kerkvader Augustinus tot dogma verheven werd ( de ‘ voorzienigheid Gods’ ) . Het individualiteitsprincipe van de mens werd alzo gekneveld voor lange tijd en via de middeleeuwse scholastici die nog een klein beetje het eigen denken probeerden voorop te stellen waarna het rationele denken meer en meer de kop opstak .Het is pas zeven eeuwen later wanneer de mensheid rijp is geworden om toe te komen aan een meer uitgebreide beschrijving van de preëxistente neerdaling van de ziel uit de sferen van planeten en vaste sterren zoals R Steiner deze afdaling heeft geschilderd .Dit doet hij in zijn voordrachten over Karma . Steiner beschrijft hierbij zowel de neerwaartse weg doorheen de planetensferen (Saturnus tot Maan) als de samenhang tussen de opeenvolgende planeten die de mens in zijn aardse ontwikkeling doormaakt .
De idee van wederbelichaming werpt een helder en ondogmatisch licht op het probleem van zonde en verlossing . Deze idee is in haar diepste zin christelijk te noemen , omdat erfzonde en goddelijke genade zowel als de vrije wil er niet door opgeheven worden . De goddelijke barmhartigheid , Zijn genade is dan gelegen in het feit ,dat de mens door vele levens op aarde de gelegenheid wordt gegeven in vrijheid de verbinding met het Christuswezen te zoeken en daarmee de geleidelijke verlossing te vinden van de gevolgen van de zondeval. De ‘voorzienigheid Gods’ maakt dan plaats voor de goddelijke wetmatigheid van het lot .
Zondeval (boom van goed en kwaad – eerste mensen) : heeft als gevolg de Erfzonde. (Overgeërfde zonde ) Die hebben wij uiteindelijk zelf veroorzaakt analoog de engelen die de inhoud van hun taak niet meer begrepen (Val van de Engelen). Zaak is terug achter de ware inhoud van onze eigenlijke opdracht te komen : “ De aarde die een planeet van Liefde moet worden”
Een belangrijk besluit dat de mens bovenbewust neemt. Dit gebeurt door ‘ons offer’ om altijd weer op de aarde terug te komen. Dus reïncarnatie als onze beslissing! Dit mag men toch wel zeggen?
Rita,
Ik denk dat de zondeval eerder dient gezien te worden als een opdracht van God / Goden . De menselijke incarnatie is er een gevolg van omdat wij mensen de opdracht hebben tot het worden van de tiende hiërarchie , dit na de drie volgende Aarde -incarnaties te zullen hebben voltooid. En het grootste kosmische offer is dat van de Godszoon die de mensheid is tegemoet getreden nadat hij als Mensenzoon de eeuwigheid is binnengegaan.
(….”Wat hem ( de mens ) eens is ontnomen door de luciferische invloed , kan hem teruggeschonken worden doordat het aanwezig is als het opgestane lichaam van Christus .”…) zie p 21,22 Prokofieff ,’het mysterie van de Opstanding in het licht van de antroposofie ,
Groetjes
Bedankt, Henri
Antroposofie geeft mij de motivatie om toch vooral het goede na te streven en te proberen echt te luisteren naar de ander. Dat geeft zeg maar direkt voordeel voor mijzelf en de mensen om mij heen. (Ja, echt..!!).
Ik heb Henri’s reaktie hierboven zojuist een extra duimpje omhoog gegeven.
Tegelijk spreekt er een duivels stemmetje in mij die dit alles maar een macaber “spel van de goden” vindt waarvan mij toch het diepste doel ontgaat…
‘Zo sponnen de goden, de draden der mensen, immer te leven in leed doch zorgeloos leven zij zelve’…
Uit Homerus ‘boek ‘ de Ilias
Mag ik aangeven dat de zondeval iets van de kerk is en niet van de antroposofie!
Bij de zondeval gaat het om de kerkelijke invulling van de erfzonde. In de antroposofie is mijn deel zijn van mijn familie, van mijn fysieke erfelijkheidsstroom wel degelijk een wezenlijk iets. Daar kan ik wel degelijk mee aan de slag moeten, al was het alleen om het een plek te geven en er zonder ontkenning van los te komen. Ik ben immers “niet voor niets” in deze erfelijkheidsstroom geboren.
Ik ben ook deel van een volk en een ras. Ik mag vinden dat ik niets te maken heb met wat mijn volk of mijn ras ooit een ander heeft aangedaan, ik zal er toch iets mee moeten.
Het is juist het voorgeboortelijk leven en de reïncarnatie wat voor de vereffening zorgt