Ik heb al vaker de zin uitgesproken: De grootste wijze kan misschien het meeste van het kind leren. – En als feitelijk degene, die zelf in de geestelijke wereld zien kan, het kind voor zich heeft met de stroom die omhoog gaat in de geestelijke wereld, dan is het – vergeeft u de triviale uitdrukking – alsof hij in het kind zoiets als een telefoonverbinding met de geestelijke werelden heeft. Door het kind spreekt de geestelijke wereld. De mensen weten het alleen niet. De allerwijste kan het meeste van het kind leren. Het kind spreekt niet, maar de engel spreekt uit het kind.
Bron: Rudolf Steiner – GA 127 – Die Mission der neuen Geistesoffenbarung – München, 11 februari 1911 (bladzijde 64)
Eerder geplaatst op 21 december 2015
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Wat prachtig, kippenvel.
P.s. Tot welke leeftijd zou dar zijn?
Dar mz dat 🙂
Is dat niet totdat het etherlichaam wordt geboren, rond het 7e jaar?
Ik vraag me wel eens af – nu sommige kinderen al op 2-jarige leeftijd achter de I-pad en zo allerlei filmpjes zitten te bekijken omdat de ouders het te druk hebben, of dit nu nog wel voor alle kinderen opgaat. Verdwijnt zo niet de onbevangenheid en openheid?
Dit is op wijzeouders herblogden reageerde:
❤
Toen Ridzerd het citaat voor het eerst plaatste gaf ik al een verslagje van een waar gebeurde situatie tussen Moeder en zoon.
Maar niet zo heel lang geleden kwam ik zelf in aanraking met een dergelijke situatie, namelijk bij een 5 jarig wat ver familielid van me…
Hij was op dat moment 5 jaar oud, en sprak tegen me uit dat elk mens een Duivel en een Engel in zich heeft, maar dat de Duivel gaat winnen van de Engel.
Goh,.. zei ik tegen hem: “Ik denk dat je daar best eens gelijk in kan hebben, maar als ik nou besluit dat ik de Engel (mijn Engel) ga helpen, wie wint er dan?”
Een diepe frons vormde zich tussen zijn 5 jarige wenkbrauwen, en het was wel even stil. Waarop het resolute antwoord volgde: “Dan wint de Engel natuurlijk”
Het doet me ook denken aan het volgende verhaal wat ik misschien wel al eens eerder hier gepost heb maar dat weet ik niet zeker, en de knul van 5 kende het niet, dat heb ik bij zijn ouders nagevraagd maar het verhaal heeft er in mijn ogen sterke overeenkomsten mee:
Een oude Cherokee indiaan geeft zijn kleinzoon onderricht over het leven.
“Binnen in mij is een gevecht gaande”, zegt hij tegen de jongen.
“Het is een afschuwelijk gevecht tussen twee wolven.
De ene wolf is slecht – hij bestaat uit woede, jaloezie, verdriet, spijt, hebzucht, verwaandheid, zelfmedelijden, schuldgevoelens, wrok, minderwaardigheid, leugens, valse trots, superioriteit en ego.
De andere wolf is goed – hij is vreugde, vrede, liefde, hoop, kalmte, nederigheid, vriendelijkheid, welwillendheid, medegevoel, vrijgevigheid, waarheid, compassie en geloof. Binnenin jou woedt dezelfde strijd – en datzelfde geldt voor ieder mens.”
De kleinzoon denkt daar enkele ogenblikken over na en vraagt dan aan zijn grootvader:
“Welke wolf zal het gevecht winnen?”
De oude Cherokee glimlacht en antwoordt eenvoudig:
“De wolf die jij voedt.”