Wat in de tijd voorbijgegaan is, is feitelijk geestelijk niet voorbijgegaan. Dat is een voorstelling die men in het fysieke leven alleen in verband met de ruimte heeft. Als u hier voor een boom staat en dan wegloopt en later terugkijkt, dan verdwijnt de boom niet; hij is er nog steeds. Zo is het met de tijd in de geestelijke wereld. Wanneer u nu iets beleeft, dan is het weg voor het fysieke bewustzijn; geestelijk beschouwd is het niet weg. U kunt erop terugkijken zoals naar een boom. Het is zeer opmerkelijk dat Richard Wagner van deze zaak geweten heeft, zoals zijn woorden aantonen: Tot ruimte wordt hier de tijd.
Bron: Rudolf Steiner – GA 182 – Der Tod als Lebenswandlung – Nürnberg, 10 februari 1918 (bladzijde 48)
Zie ook: Alles wat ruimtelijk beperkt is, zal zijn betekenis verliezen
Eerder geplaatst op 26 december 2015
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Met onze driedimensionaal ingerichte en vastgezette hersenen is dit moeilijk voor te stellen. We hebben eenvoudig de organen niet om zoiets te kunnen waarnemen. En toch voelt het voor mij als heel waar. Langzaam dringt dit besef ook in de wetenschap door; zie de relativiteitstheorie, waarin tijdsbeleving in ‘golven’ verdicht en verdund is.
Eckard Tolle zegt het ietwat anders, er is geen verleden, noch een toekomst, alleen maar ’n NU.
Eigenlijk zegt Rudolf Steiner hetzelfde, alles wat was(verleden), is al op aarde, voordat de mens het(toekomst) dat gegeven waarnam. De vraag is: Als de mens geestelijk terugkijkt naar zijn verblijf in het aards paradijs, zou hij/zij nog precies de verboden boom kunnen aanwijzen?
Immers het zijn bomen, die het de mens mogelijk maken te ademen, het moment tussen inademen en uitademen, is het moment van de Bron des levens voor dieren en mensen op aarde!
Hoe anders ziet de mens zijn/haar leven op aarde, Steiner liet voor de eerste tempel van zijn geest hout aanrukken het meest kwetsbare/brandbare op aarde, het licht omzettend in zuurstof, de tweede tempel liet hij bouwen, met de grondstof aller planten en bomen, namelijk Klei!
En God boetseerde de mens met klei tot zijn beeld en gelijkenis, met andere woorden: Klei is de grondstof voor elk levend wezen in het plantenrijk, zoals lucht de grondstof van het dieren en mensenrijk is!
Pas als de mens in staat is, de volle glorie van Gods aanwezigheid op aarde te aanschouwen, valt de behoefte aan tijd en ruimte weg en hoeven er geen tempels voor de menselijke geest meer gebouwd worden, maar gaat men beseffen dat elke manifestatie van leven de kern ervan vervat!
Tot zover
Groetjes Walter.