Ten opzichte van wat we op aarde aan pijn, aan lijden beleven, zien we op het geestelijke plan dat op het fysieke plan doorstane smarten en gedragen leed verder werken en op het geestelijke plan onze ziel zo doordringen met krachten, dat deze krachten wilskrachten worden. Dat we daardoor in de ziel sterker worden en de mogelijkheid hebben deze sterkte in morele kracht om te zetten, die we dan op het fysieke niveau meebrengen kunnen, om niet alleen bepaalde vaardigheden te hebben, waarmee we iets waardevols creëren kunnen voor de omgeving, maar om ook de morele kracht te hebben om met deze vaardigheden karaktervol te handelen.
Bron: Rudolf Steiner – GA 153 – Inneres Wesen des Menschen und Leben zwischen Tod und neuer Geburt – Wenen, 14 april 1914 (bladzijde 166)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
We kunnen niet zeggen dat andere werelden dan de zintuiglijke wereld ons niets aangaan, we zijn er midden in. We moeten ons realiseren dat we, terwijl we hier op de aardbodem rondlopen, we beslist net zoals we door de fysieke lucht lopen, door de geestelijke werelden lopen.
Wel een treffende inleiding van dit citaat van lijden/krachten, waarbij het tussenliggend citaat opvoeding in zowel de eerste als de tweede levensperiode voor mij en vele kinderen met mij, als lijdend voorwerp beschouwd kan worden. Die tijdens deze periode’s dusdanige diepe groeven in onze ziel graveerden, die naar mijn mening onmogelijk gedicht kunnen worden door de tijd!
Met andere woorden: “Kinderen worden, en daardoor ook hun directe medemens(ouders, familie en vrienden) steeds meer het lijdend voorwerp van een of andere subjectieve geest op aarde!”
In wezen krijgt ’n kind nauwelijks tijd om de wereld om zich heen te ontdekken, laat staan te beleven. Tijdens mijn opvoeding hebben veel onlogische gebeurtenissen krassen op in mijn ziel gegraveerd, de eerste kras in mijn ziel liep ik tijdens mijn vierde levensjaar op, ik zat toen op een bewaarschool en zag onze zuster van Liefde een mond van ’n kind dichtplakken met tape.
De tweede kras liep ik op doordat ’n kind haar vinger opstak om te mogen gaan plassen, maar dat mocht niet dus deed ze haar plas in de klas! Dus voor mijn ziel was het opletten geblazen binnen schooltijd, binnen ons gezin was het altijd spannend, ik had zes broers boven me, echter
ik vond het een harmonisch gebeuren, weliswaar voor mij destijds totaal onbegrijpelijk, maar verdomd interessant!
Mijn moeder ging ervan uit dat ik wel priester zou kunnen worden, dat hoorde ik pas op latere leeftijd van een van mijn broers. In wezen heeft ze daarin gelijk, ik heb mijn hele leven al opgetrokken met kinderen en als ik mijn kinderleven vergelijk met het kinderleven van nu op aarde, hou ik mijn hart vast opdat er geen diepere groef in mijn ziel gegraveerd wordt.
De kinderwereld is tot een “pas op!!!” wereld verworden. Waarbij het mobieltje de oplossing blijkt te zijn, wat ook niet helemaal waar is, want in het dagelijks fietsverkeer is het een oorzaak dat vele kinderen doet lijden en zelfs overlijden. En er zelfs een nieuwe wet in de maak is.
Ik kan dit gegeven via diverse dimensies toelichten, maar los daarvan onderteken ik Kahlil Gibrans euvre, namelijk: Kinderen zijn je kinderen niet!, enz. enz..Het “pas op!” komt van ouders en de nieuwe omgeving van kinderen”, maar wordt door oudere(opvoeding) gecreëerd, alswel door oudere geaccepteerd als leidraad voor de opvoeding van onze kinderen.
Mijn oeuvre voor elke volwassen mens op aarde zou zijn, ga in op elke vraag die een kind heeft en los die samen op! Dat kan voor beide subjecten een eyeopener zijn voor de levensgeest op aarde!
Met andere woorden: Elke mens wordt belaagd door Arhimanishe en/of Luciferische krachten laat ons richten naar ’n kind van jonger dan zes dagen, waar ook ter wereld geboren en de aarde als salonfähig voor het kind inrichten!
Elk kind moet nu de “strijd” aangaan met hetgeen wat de mens in zijn omgeving gecreëerd heeft, de kerk van ons dorp vormde het fysieke oriëntatie punt in mijn leven, maar was volgens mijn moeder ook het doel van mijn leven, niet uiterlijk maar innerlijk!
De weg naar binnen, Steiner geeft tijd aan de ruimte naar binnen! Echter er is geen verleden, noch toekomst, er is alleen maar een nu! Ik ben nu op aarde met veel kinderzielen en wil er geen kras in graveren, alhoewel mijn vrouw me vaak wil aanzetten om dat wel te doen! Ik voel me één met de kinderwereld om me heen en kan nu ruime ervaring op doen met het begeleiden van vluchtelingen in Nederland die ook kinderen hebben. En ervaar dat zowat elke beschaving ’n kind ziet als een mindere van hun beschavingsgeest! Ik zou dat willen omkeren, geen enkele volwassenen is in staat om zijn eigen omgeving zo goed te omschrijven als zijn eigen kind.
Steiners citaat luidt dan wel: “Als we in de eerste zeven levensjaren van het kind omstandigheden scheppen waarbij het in een omgeving leeft, die op zijn fysieke lichaam gezond werkt, dan doen we onder alle omstandigheden iets goeds voor het kind”.
Ik twijfel aan dit gegeven, Jezus werd geboren in een vreemde omgeving voor zijn ouders en moesten met hem vluchten naar een ander land, nog een vreemdere omgeving en dat alles binnen zes dagen.
Ik kan dat gegeven niet rijmen met mijn levensgeest op aarde en dus ook niet met de Christus-impuls waar Steiner zijn theorie op heeft gebouwd. Ik wandel op aarde tussen alles wat is en vraag me dikwijls af waarom alles in mijn omgeving zo veranderd, terwijl ik er gewoon ben!
Iets in mijn leven op aarde heb ik gewoon gemist, want wat er ten opzichte van mijn kind zijn op aarde veranderd is, kan mijn waardering niet oogsten.
We behoren elk kind, waar het ook op aarde geboren wordt toe te laten tot ons zijn op aarde, als dat niet lukt, dragen we geen steek bij tot de primaire verantwoordelijkheid van de mens op aarde, namelijk: Gaat en vermenigvuldig U en wees een goed rentmeester over het leven op aarde.
De mens is de mediator tussen Arhimanische en Luciferische krachten, het ondermaanse en het bovenmaanse of andersom. In de ziel van de mens zijn ze van oorsprong één met het onzijdige leven op aarde, echter het vrouwelijke en het mannelijke in de mens trekken de Heilige drie-eenheid uiteen en scheppen zodoende tijd voor hun menselijke geest op aarde. Terwijl elke mens geschapen en/of geboren wordt als beeld en gelijkenis van God(Begin en Toppunt van de Levensgeest op aarde). Als beeld wandelen we op aarde als gelijkenis dragen we al of niet bij tot creaties van het leven op aarde! En tot het laatste lijken we te zijn verdoemd, want welke inspanning op aarde leveren we op aarde? Onze illusie te spekken ten koste van het leven op aarde! Dat geven zou niet waar kunnen/mogen zijn, als we nu een balans op maken van het leven op aarde in het kader van de levensgeest op aarde!
En die kaders gaf Jezus tweeduizend jaar geleden al aan, ik voel met hem mee op aarde, maar zie er geen ontwikkeling in, met andere woorden: De mens heeft geen weet van zijn ziel op aarde!
Tot zover
Groetjes Walter.