Er bestaat een leuke anekdote over hoe de verschillende volkeren natuurlijke historie, laten we zeggen bijvoorbeeld van een kangoeroe, studeren, of bijvoorbeeld van een dier in Afrika.
De Engelsman maakt een reis naar Afrika – zoals Darwin ooit, om tot de natuurwetenschap te komen, zijn wereldreizen gemaakt heeft -, en beschouwt het dier in de omgeving, waar het werkelijk leeft. Dan kan hij zien hoe het leeft, hoe zijn natuurlijke omstandigheden zijn.
De Fransman brengt het dier vanuit de wildernis in de dierentuin. Hij bestudeert het in de dierentuin; hij beschouwt het dier niet in zijn natuurlijke omgeving, maar in de dierentuin.
Maar de Duitser, wat doet die dan? Die bemoeit zich helemaal niet met het dier, hoe het eruit ziet, maar hij gaat in zijn studeerkamer zitten en begint na te denken. Het Ding an sich interesseert hem niet – in lijn met de Kantiaanse filosofie, zoals ik u onlangs verteld heb -, maar alleen wat in zijn hoofd is. Dan denkt hij er iets over uit. En nadat hij er lang genoeg over nagedacht heeft, zegt hij iets. Maar dat komt niet met de werkelijkheid overeen.
Bron: Rudolf Steiner – GA 353 – Die Geschichte der Menschheit und die Weltanschauungen der Kulturvölker – Dornach, 20 mei 1924 (bladzijde 273)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
De Engelander?
Ik heb nog getwijfeld tussen Engelsman en Engelander. Is dit fout dan?
Wat dacht je van Duitslander? Ik zou het op Engelsman houden.
Ik kan me met de intentie van dit citaat wel verenigen, maar wat is het verhaal ten opzichte van je eigen kinderen, wat je op aarde houdt? ik heb gedeald met allerlei mensen op aarde, maar naar mijn weten maakt niets ze zo gelukkig als een gelukkig kind. Laten we dat gegeven een leidraad van ons menselijk streven worden, pas dan kan het vrouwelijk geslacht zich vrijelijk ontwikkelen.
Niet bekoor het kind in onszelf, maar hoor het kind in onszelf. Aan geen enkele nationaliteit gebonden, zelfs niet aan de aarde of de maan, maar wel met het leven op aarde begaan.
Tot zover
Groetjes Walter