De cholericus heeft een sterke wil, hij is moedig, dapper, ondernemend en heeft de drang om veel te doen. Van wereldhistorische persoonlijkheden waren het bijvoorbeeld Alexander de Grote, Hannibal, Caesar, Napoleon; dat waren cholerici. Deze karakteraanleg blijkt al in de kindertijd. Zo’n kind wil een leidende rol spelen bij zijn speelkameraadjes.
De melancholicus houdt zich veel met zichzelf bezig; daardoor komt hij er gemakkelijk toe om zich af te zonderen. Hij denkt veel na, hoofdzakelijk over hoe de omgeving op hem werkt. Hij trekt zich graag terug, is gauw wantrouwend. Dat blijkt wederom al in de kinderjaren: Hij laat niet graag zijn speelgoed zien, heeft angst, dat iets van hem wordt afgenomen en zou van alles graag een sleuteltje willen hebben.
De flegmaticus heeft voor niets echt interesse, hij verdroomt veel, is inactief, lui en zoekt zinnelijk genot.
De sanguinicus daarentegen heeft een gemakkelijk te wekken interesse voor alles, het houdt echter niet aan, het vervliegt gemakkelijk en snel, hij verwisselt veel en vaak van zijn hobbies.
Dat zijn de vier fundamentele karaktersoorten, die een mens kan hebben. Gewoonlijk heeft de mens een vermenging van alle vier temperamenten; men kan echter altijd min of meer een basissoort vinden.
Bron: Rudolf Steiner – GA 95 – Vor dem Tore der Theosophie – Stuttgart, 28 augustus 1906 (bladzijde 66-67)
Zie ook: Temperamenten/Kleine gevaren/grote gevaren
Eerder geplaatst op 26 augustus 2013
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
De flegmaticus is wel erg kort van stof 🙂
Hij is leuk 🙂
Wat het woord ‘lui’ betreft bij de karakterisering van de flegmaticus: zie onder de reacties van 26-08-2013.
Ik verwees daar ook naar een situatie uit de vrijeschoolpraktijk.
Onder ‘Rudolf Steiner als pedagoog’ staan daar op mijn blog nog andere voorbeelden van ‘temperamentservaringen’.
Bij rekenen en temperament vind je meer over de aard van de temperamenten, maar ook hoe Steiner ze door middel van de leerstof benaderde.
Nog een praktijkvoorbeeld van een flegmatisch kind is hier te vinden.
Ik herinner mij dat er op mijn schoolrapport stond….Leonie blijft lui….maar ik beleefde mijzelf niet als lui , ik vond de leerstof oersaai en Ik kwam pas uit mijn apathie als de Kaplaan “die het roomse geloof veel te vrij volgens de pastoor en de nonnen intrepeteerde” voorlas uit de Witte van Ernest Claes . In de witte werd er nogal veel gevloekt en dat schuwde die Kaplaan niet.
Bij zo een mens kwam ik tot leven. Ik denk daarom dat veel kinderen het etiket flegmatisch opgeplakt kunnen krijgen door leraren die de stof niet op een levendige manier kunnen overbrengen op deze kinderen.
Waarmee niet gezegd wil worden dat vloeken nu een werkzaam pedagogische methode hoeft te worden 🙂
Mijn kinderziel neigde toen al meer naar het rauwe dan het sentimentele gewauwel 😇Kees.😄
Hier roer je een belangrijk onderwerp aan, Leonie; hoe kom je als opvoeder tot de conclusie dat een kind (overwegend) dit of dat temperament heeft. In dit verband is ook het citaat van 10-5-2015 erg belangrijk. Waarnemen: vanuit alle mogelijke gezichtspunten en altijd weer bereid zijn om je mening bij te stellen.
Heel interessant is je ervaring met het vertellen. Veel mensen die je naar hun schoolherinneringen vraagt, noemen het ‘vertellen of voorlezen’, de verhalen, vaak als eerste. Zo heeft bij mij een onuitwisbare indruk achtergelaten de meester die op vrijdagmiddag – het laatste schooluur – voorlas uit de ‘Scheepsjongens van Bontekoe’.
Ja prachtig phawitvliet ..een kind moet zich beeldend kunnen verbinden.
Ik ben ooit een Zwitserse BD boer tegengekomen die mij tijdens het melken ’s ochtends vroeg, het volgende vertelde over zijn leven: Zijn vrouw had hem verlaten en had de kinderen meegenomen, dat was toen hij nog leraar was op een vrije school. Ze zagen elkaar immers toch bijna nooit omdat hij altijd met school bezig was. Dat was ongeveer de boodschap die zijn vrouw afgaf.
Hij zegde zijn baan op, kocht een Ezel, pakte zijn gitaar, en dacht ik ga ze vragen om terug te komen. Al zingend en spelend, en verhalen vertellend trok hij met zijn Ezel richting Noord-Italië waar zijn vrouw en kinderen zich bevonden. Hij vertelde mij dat hij per dag zo’n 150 tot 200 Zwitserse frank ophaalde onderweg. Dat is heden ten dage nog steeds een redelijk inkomen waar ik niet aan kom. Hij verklaarde het als volgt: Mensen houden van beelden, een zanger/verteller met zijn Ezel, dat werkt denk ik enigszins hetzelfde als worden voorgelezen. Ik heb zelf ook sterke herinneringen aan de leraar in de zesde klas op de lagere school die “De Hobbit” voorlas. Het resulteerde erin dat ik voor mijn veertiende “De Ban van de Ring” al een keer of twee, drie gelezen had.
Bijzonder verhaal Haike en ” De Ban Van De Ring” was ook een boek wat ik heel mooi vond! Ook meerdere keren gelezen.
Leuk, Leonie, die opmerking over jouw schoolrapport!
Bij mij stond er (lagere school, ongeveer derde klas) “lieve meid, ik zou haar iets vrolijker wensen!”
Dat een juf dát schrijft wil wel zeggen dat zij mij niet kon doorgronden en dat zij ook in het geheel nooit gehoord had van de 4 temperamenten (melancholisch bv…..)
Anoniem, je moet zo maar denken: ‘Bij een treurig gelaat is het met het hart goed gesteld.’ Dat staat in de bijbel en dus is het waar. 😉
Overigens vind ik die opmerking van die juf niet zo raar. Ze had het beter niet kunnen schrijven, want het is niet leuk om te horen, maar uiteindelijk is het toch wel zo dat een melancholicus zelf ook zou wensen dat hij of zij wat vrolijker was?
Vroeger wist men sowieso weinig van de kinderziel af,men mocht niet gehoort worden en nu is dat nog veel erger .Kinderen zitten achter de pc en ouders hebben meestal beiden een baan,ze zien hun kinderen amper….nee….de kinderziel dreigt al meer verloren te gaan !
Klinkt raar, maar voor een melancholicus kan het soms zelfs wel prettig zijn om te zwelgen in zelfmedelijden. 🙂 Daardoor voel je je alleen en onbegrepen, maar het geeft ook een gevoel van alleen op jezelf aangewezen te zijn wat in deze wereld ook wel weer handig is.
Wat is er handig aan😂Ik heb deze kant ook wel… aan de andere kant maak ik uitstapjes naar het sanguinisch en dan als ik het op mijn heupen heb 😡word ik cholerisch ….om daarna in vermoeienis terug te valen in een flegmaticus pfff😧
Wat een vermoeiend leven heb je dan, Leonie! 😉