Wanneer wij door de poort van de dood gaan, volgen op het aardebestaan dagen, waarin als een machtig perspectief beelden optreden uit het zojuist afgelopen leven. Die zijn er dan opeens. Wat vele jaren geleden gebeurd is, dat is er dan tegelijkertijd met wat een paar dagen eerder gebeurde. Zoals het ruimtelijke naast elkaar staat en slechts perspectieven in de ruimte heeft, zo staan nu – dadelijk na onze dood – al de tijdelijke beelden uit onze belevenissen naast elkaar. Die beelden hebben wel innerlijke tijdsperspectieven, maar zij zijn er opeens. Alleen zullen zij gedurende de korte tijd, waarin zij er zijn, steeds schaduwachtiger en steeds zwakker worden.
(Wordt vervolgd)
Bron: Grondslagen van de antroposofie – GA 234 – Dornach 10 februari 1924 (bladzijde 150) Vertaling H. van Manen
Eerder geplaatst op 19 november 2011.
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Tijdens een b.d.e., beter gezegd een NABIJ de dood ervaring, die kan optreden tijdens een ernstig ongeval, een operatie, etc, maar óók tijdens een existentiele crisis, kan men geplaatst worden in de hierboven genoemde “boven”-aardse belevenis.
Hoe bepalend dit is voor hem of haar die dit ondergaat is nauwelijks onder woorden te brengen; aanvankelijk is het bijzonder pijnlijk door de omgeving niet te worden begrepen, maar uiteindelijk is de werking van de grootse belevenis, die zich uitspreidt over het leven zodanig dat het onbegrip van de omgeving er niet meer toe doet.
R.St. heeft in gesluierde bewoordingen (bv Johannes evangelie) hierover gesproken.
De “moderne” inwijding zal zich nu in het leven van alledag voltrekken.