Er wordt alleen maar gedacht dat euthanasie leed en pijn bespaart. Dat het daarom barmhartig is, en dat mensen het zelf mogen beslissen. Heel begrijpelijke ideeën, maar tegelijkertijd wordt er iets overgeslagen, namelijk de consequenties van euthanasie voor de geestelijke wereld en voor een volgend leven.
Bron: Interview met Hans Stolp in Trouw
Zie ook: Antroposofie in de pers: Pauw
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Ja, daar heb ik bij Steiner ook over gelezen. Je gaat als jouw tijd daar is en heel kort door de bocht gezegd zal je in het hiernamaals moeten wachten tot het jouw tijd is. En dat schijnt geen pretje te zijn. Ik neem aan dat ze hierboven de wijsheid hebben om daar goed over te oordelen.
Er wordt nog iets over geslagen, maar dan bij de persoon zelf. Namelijk het doormaken van het stervensproces.
Ik heb nu het artikel gelezen en alle reakties tot nu. Mensen kunnen ook niet goed lezen want in het artikel wordt vermeld dat euthanasie een goede keuze KAN zijn. Ik citeer: ”
“Er zijn stervenden die ernstig ziek zijn en ondraaglijke pijn lijden; voor hen is euthanasie vanzelfsprekend. Zij vinden de weg aan de overkant gemakkelijk. Ze wandelen als het ware naar het licht. Er zijn anderen, die niet afhankelijk willen zijn en al in een vroeg stadium voor euthanasie kiezen.”
Dat is dus de barmhartigheid waar ik op hoop. Ik kan nu natuurlijk wel zeggen dat ik nooit voor euthanasie zal kiezen, maar ik lijd nu ook niet ondraaglijk. Ik kan daar wat mijzelf betreft daar nu dus ook geen mening over geven.
Tijdens een gesprek over euthanasie kwam de serie boeken van Sergej Prokofieff en Peter Selg ter sprake. Ik weet niet in welk boek (misschien ook wel in een nog-niet-vertaald boek) van deze twee autheurs het onderwerp wordt behandeld, maar tijdens dat gesprek hoorde ik dat strekking zoiets was dat iedereen vlak na zijn/haar dood een ontmoeting heeft met de Christus en dat deze ontmoeting in dergelijke gevallen wel ’s niet plaats kan vinden. En dat heeft dan weer gevolgen voor het verdere leven van diegene in de geestelijke wereld, maar naar deze gevolgen kan ik ook alleen maar gissen…
Verder lijkt het me heel logisch dat je wil ontsnappen aan de pijn en het lijden. En dat je dan ook weloverwogen zou kunnen kiezen voor euthanasie kan ik me ook heel goed voorstellen. Maar ik vind wel dat doktoren die hieraan meewerken bijna ongeveer het tegenovergestelde zijn van het ideaalbeeld van wat ik heb van hoe de geneeskunst eigenlijk bedreven zou moeten worden…
Bedankt voor alle reacties. Het is eigenlijk een zeer moeilijke zaak. Want als men ervan uitgaat dat euthanasie verkeerd zou zijn, hoe staat het dan met palliatieve sedatie? Hierbij wordt de behandeling van de ziekte gestaakt en de patiënt in slaap gebracht tot de dood intreedt.
Als men ervan uitgaat dat het lijden zin heeft, omdat een mens door lijden en pijn een volkomener mens zou worden – dit alleen al is in de ogen van velen een krankzinnige visie -, maar als dit zo zou zijn, dan is de vraag: Waar moet men dan de grens trekken?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Palliatieve_sedatie
Dat kan denk ik niet. Hier kom je een mooi voorbeeld van de vrije wil tegen. Alleen de persoon in kwestie kan die grens trekken. Niemand anders kan dat voor hem of haar doen. Euthanasie mag alleen toegepast worden als er sprake is van ondraaglijk lijden. De palliative sedatie is daar zeg maar een variant van. In beide gevallen is er sprake dat het stervensproces wordt overgeslagen. Steiner is heel duidelijk over zelfmoord, hij zegt daar over het volgende: Als mens kun je eigenlijk geen “zonde” begaan. Het enige wat eventueel nog als een zonde kan worden bekeken/betiteld, is het begaan van zelfmoord.
Hiermee wordt dan werkelijk tegen de Geestelijk ontwikkeling ingegaan. Mensen die op die manier aan het einde van hun incarnatie zijn gekomen, kunnen inderdaad bepaalde waarnemingen niet doen in de Geestelijke wereld, of misschien wordt hen dit ook wel onthouden. Plus dat het heel lang duurt voordat er aan een nieuwe incarnatie begonnen kan worden.
Heel simpel ligt het niet, Steiner beschrijft ook de incarnatie van een persoon die op 24e jarige leeftijd komt te overlijden. Deze komt terug en wordt in een volgende incarnatie dichter, meen ik. Deze incarnatie eindigt met een zelfmoord voor de buitenstaander, Steiner zegt dat het in dit specifieke geval geen zelfmoord is, de tweede incarnatie is bedoeld geweest om de eerste af te maken omdat die veel te vroeg (ik geloof gewelddadig) is afgebroken.
Toen de 2e incarnatie en het daarmee gestelde doel bereikt was, was een overgang terug naar de Geestelijke wereld een logische stap.
(Shirley Maclaine beschrijft in haar boek “Voettocht naar Santiago de Compostela” een situatie waarbij ze in een vroegere incarnatie een keer zelfmoord heeft gepleegd, en hoe daar op gereageerd wordt)
http://www.forumboekerij.nl
Soms denk ik wel eens. Als men de natuur zijn gang liet gaan waren veel mensen al eerder gestorven. Een aantal zal wel in een soort “wachtkamer” zitten tot ze “mogen” gaan.
Aan de andere kant hebben we wel de kennis om het leven van die mensen te rekken. Ik heb hier niet echt een mening over omdat ik het een heel moeilijke zaak vind.
Ik vond het wel bijzonder van Trouw dat Hans Stolp op deze manier gelegenheid werd gegeven iets weer te geven van zijn inzichten. Het is naar mijn idee voor het eerst dat in een van de gangbare media het zelfbepaalde levenseinde wordt verbonden met de de gedachte van reincarnatie en eventuele consequenties voor het leven na de dood. Dat gezichtspunt is trouwens ook relevant in relatie tot het doneren van organen. Welke relatie ontstaat er tussen jou en degene wiens orgaan je ontvangt? Daar hoor je tot dusver ook niets over.
Er zijn kennelijk mensen van wie het niet waar mag zijn dat de dood een andere vorm van leven zou kunnen zijn, dat er een geestelijke wereld bestaat. Die schieten heftig in de ontkenning. Die heftigheid laat misschien zien hoezeer de gedachte ze raakt….
Dat laatste heeft natuurlijk ook met de room-katholiek kerk te maken. Toen die besloot in het consile van het toen geheten Constantinopel in 869 om voortaan alleen nog maar te spreken van “Lichaam en Ziel” en niet meer van “Lichaam, Ziel, en Geest” Veranderde er veel. Tot dan was de reïncarnatie gedachte, en dat je terug komt in een nieuw lichaam heel gewoon.
Ja, dat doneren is ook zoiets. Bepaalde cellen hebben, naar men zegt, een geheugen. Dat men hier geen aandacht aan besteedt verbaast me niets. Als meer mensen hier wijzer over gemaakt zouden worden en er goed over na zouden denken zou men niet zo snel donor worden. Dat komt niet goed uit voor de heren medici en politici.
Hierover is al geschreven door Peter Selg en Sergej O. Prokofieff.
Veel over dt onderwerp en wat H.Stolp beschrijft Is al bekend vanuit de anthroposofie.
Hylcke:
Het boekje met twee voordrachten van Peter Selg en Sergej O. Prokofieff heet ‘Das Leben schützen’ en is al vertaald, maar nog niet gepubliceerd. Het geeft uitgebreid inzicht in dit onderwerp en ik hoop dat het binnenkort uitkomt, zeker in Nederland, want zie hoe dit onderwerp hier leeft! De arts Peter Selg is bereid om bij het uitkomen van dit boekje een lezing in Nederland te komen houden.
Bedankt, dat boek lijkt me zeer de moeite waard.
Hylcke, weet je ook de titel van dit boekje in het Nederlands? Is het inmiddels al uitgegeven, en bij wie?
Truus