Wat voor verband bestaat er eigenlijk tussen deze toespraken in meer of minder mooie kamers, waarin verteld wordt hoe goed de mens is en hoe men alle mensen liefheeft zonder onderscheid van ras, volk en huidskleur en datgene wat in de buitenwereld gebeurt en waaraan wij meehelpen, wanneer we ons de rente laten uitbetalen van het geld, waarmee de banken voor de levenspraktijk zorgen en waar heel andere principes heersen dan die waarvan we als goede mensen in onze kamers spraken? We richten bijvoorbeeld theosofische genootschappen op waarin we tot alle mensen in de eerste plaats over broederschap spreken, maar in onze woorden schuilt niet de minste stuwkracht om ook maar enigszins datgene te beïnvloeden, waaraan ook wij meewerken, als we onze rente laten uitbetalen. Want terwijl wij dit laatste doen, zetten we een hele reeks economische zaken in beweging. Ons leven valt uiteen in deze twee van elkaar gescheiden gebieden.
Zo kon het bijvoorbeeld voorkomen – het gaat hier niet om een theoretisch voorbeeld, maar om een voorval uit het leven – dat een dame mij opzocht en zei: Denkt u zich eens in, er komt iemand bij me die geld van me verlangt dat gebruikt zal worden om mensen te steunen, die alcohol drinken. Dat kan ik als theosofe toch niet doen! – Dat zei die dame tegen mij. Ik kon alleen maar antwoorden: U leeft immers van de rente van uw geld. Weet u wel, hoeveel bierbrouwerijen er met uw geld worden opgericht en in stand gehouden? – Het gaat er niet om, dat we aan de ene kant toespraken houden om ons te verlustigen in een zielebevrediging, terwijl we aan de andere kant verder leven in een routine, zoals het leven van de laatste drie à vier eeuwen dit van ons eist. Weinig mensen willen zich ook bemoeien met dit fundamentele vraagstuk van onze huidige tijd.
Bron: Michaël – GA194 – Dornach, 12 december 1919 (bladzijde 159-160)
De grote Rudolf Steiner Citatensite 
Dat is bijna 100 jaar later nog steeds zo, ook een vraagstuk wat diep verscholen wordt gehouden en alleen maar echt zichtbaar wordt als je je daarvoor inspant.
Voorbeeld:
De land- en tuinbouw heden ten dage, wordt zwaar gesubsidieerd. Dat geeft de indruk dat voedsel goedkoop is, / zou zijn. Maar via de inkomstenbelasting heb je dus al veel betaalt aan een zak met appelen, die nog niet eens op je tafel in een schaal staan…
Vervolgens koop je die zak appelen daadwerkelijk, je geeft dus weer geld uit, dat bedrag moet je wel optellen bij het bedrag wat je al aan de fiscus betaalt hebt. De echte prijs van die zak appelen is dus een stuk hoger dan wat je bij de kassa staat af te rekenen, wat aantoont dat het een illusie is om te denken dat voedsel in ons huidige systeem goedkoop kan zijn.
Dat kan alleen als we met zijn allen besluiten dat de grond waarop dat voedsel verbouwt wordt niet te koop is, en het inzicht ontstaat dat grond een wezenlijke voorwaarde is voor elke wereldburger waar dan ook ter wereld, om gedurende je fysieke leven hier te kunnen bestaan. Hetzij in de vorm van een huis wat op die grond staat, en een gebaande weg er naar toe, hetzij om op die grond een gewas te verbouwen, zodat je ’s avonds in dat huis kan genieten van een smakelijke maaltijd.