Het zal wel aan mij liggen, maar er zijn van die uitdrukkingen waarbij mij de tenen krom in de schoenen trekken. De minst erge is nog wel: ‘ik heb een rugzakje’ waarmee bedoeld wordt: ‘ik heb wat verdrietige, nare ervaringen achter de rug.’
Die zegswijze kan er nog net op door in mijn ogen, maar ‘ik heb mijn verdriet een plekje gegeven’ voor ‘ik heb mijn verdriet goed verwerkt’, is een zegswijze die ik nooit zou gebruiken.
Een zin die ik echter helemaal nooit zou durven zeggen of schrijven zonder in de grond te zakken van schaamte is wel deze: ‘De lichamelijke integriteit van het kind dient te allen tijde gerespecteerd te worden.’ Men bedoelt gewoon dat het ontoelaatbaar is om kinderen te mishandelen of misbruiken, maar dat is eenvoudige en duidelijke taal en dat is blijkbaar niet geleerd genoeg.
Ben ik nu een eikel dat ik een afkeer van zulk soort uitdrukkingen heb of hebben anderen dit ook wel?
De grote Rudolf Steiner Citatensite 